Al weken wist ik dat dit moment zou gaan komen: ma heeft een tandartsbehandeling nodig!
Stukje van de kies af en die kies moet eruit. En dat kan nou net niet op de Hagert. Daarvoor moet ma echt naar de tandarts toe.
Afspraak gemaakt en juist op de eerste mooie, lentedag, mag ik met ma naar het dorp verderop.
Later op deze dag zal ik pas beseffen dat mijn al dagen plagende buikpijn te maken had met het bezoek van meneer Alzheimer aan de tandarts!
Eerst maar eens op de routeplanner opzoeken waar die goeie man zijn praktijk is. Ik kan het niet maken te moeten zoeken met ma in de auto. De weg wordt gevonden en de route in mijn hoofd opgeslagen. Appeltje-eitje!!! Om drie uur maar naar ma gereden want mijn grootste zorg is wel of ze in de auto gaat stappen. Ik stel het me voor: "ik ga niet mee, ik heb niks, schei maar uit, ga zelf maar"......
Bij binnenkomst zie ik het al: dat gaat hem niet worden vandaag!!! Ook de verzorgende heeft er een hard hoofd in: ze is de hele middag al tegen de draad in. Ik probeer het eens: "ma, ga je mee naar de tandarts? Hij moet even met een grote lamp goed je tanden nakijken en dat kan hier niet."
"Nee, ga zelf maar, ik ga niet mee". Zucht!
Even afstand nemen.....het geluk bij dementie is dat je het rustig na vijf minuten nog eens kan proberen. De verzorgende probeert het....met gelijkluidend resultaat. Het gezicht staat en blijft op onweer. De tandartspraktijk maar gebeld met de mededeling dat het een probleem is om te komen en dat we iets anders moeten bedenken: ander tijdstip? Verzorgende mee?
Balen, want nu geen tandarts betekent dat we op een andere dag nog een poging moeten gaan wagen. Met het risico dat het weer niet lukt. Er moet tenslotte iets gebeuren.
Maar dan gebeurt er iets....en dat kunnen van die toevallige momentjes zijn.....
Een half uur na de eigenlijke afspraak komt er zomaar een andere verzorgende binnen, met haar kleine kinderen aan de hand. Ma is gek op de kleine kinderen.....
En van het ene op het andere moment slaat de stemming bij ma om. Ze reageert op de kleine jongens, gaat aan de wandel en haar gezicht klaart helemaal op!! We kijken elkaar aan....zullen we hier gebruik van gaan maken?!!
Kom, de kinderen lopen mee naar de auto, ma erin, gordel om en na een laatste knuffel, rijden we snel weg. De verzorgende die dienst heeft zal de praktijk opbellen dat we eraan komen.....geen keus meer voor de tandarts, nu moet het even zo.
Ma zit verguld in de auto, een fotoboekje in de hand. Ze kijkt eens om zich heen en vindt het leuk om de rijden. "Jij kan goed rijden, zeg!"
De route zit in mijn hoofd en het ritje gaat zonder problemen.
Bij de tandarts aangekomen, hebben ze al meteen door wie we zijn. Gelukkig geen probleem en we kunnen wachten tot de arts klaar is. Ma bekijkt de wachtkamer eens en loopt heen en weer naar de balie. Ze kijkt opgewekt en spreekt op vriendelijke toon, helaas niet allemaal te volgen.
Ook de behandeling zelf verloopt goed. Spuitje, kies vullen, andere kies trekken...het verloopt gladjes.
Na een half uur is alles klaar en nemen we afscheid.
Nog een ritje terug, rapportage in haar dossier en ik kan naar huis. Dit keer met zoen, glimlach en kushand.....
En mijn buikpijn is weg, de schouders zijn weer licht en dan denk ik : zo is het allemaal wel te doen, meneer Alzheimer! Zo is het niet zo erg om haar te begeleiden, op haar niveau te praten, voor haar te zorgen, een arm om haar heen te slaan......dit voelt dan zo verschrikkelijk goed!!!
