woensdag 29 juli 2015
zondag 2 november 2014
dinsdag 22 juli 2014
maandag 12 mei 2014
Mijn dagblog deel 1
Mijn dagblog
Vrijdag:
Een fijne werkdag. Door regeldingen fiets ik later dan normaal naar huis.
Thuis aangekomen ligt daar de post. Een brief: bevolkingsonderzoek oost. Als vrouwelijke 50-plusser weet ik wat die brief betekent. Deze keer de uitslag van het tweejaarlijks onderzoek. Ik scheur de brief open. Mijn hart staat even stil: een vliegensvlugge scan ziet de woorden ' afwijking' en 'nader onderzoek'. Ik lees verder de zin: van elke 20 vrouwen met deze uitslag, hebben 14 vrouwen geen borstkanker. Mooi, maar 6 dus wel!
O ja, en 'de huisarts heeft u waarschijnlijk al op de hoogte gebracht' .
Hmm, dat zou kunnen. Ik kijk naar de telefoon en die knippert: een ingesproken bericht. Zal de huisarts zijn. Klopt. Of ik voor 5 uur de praktijk wil bellen. En volgende week heeft hij vakantie.
Het is kwart over 5 en ik baal.
Zaterdag:
Scenario's dwarrelen door mijn hoofd: ben je gek, het zal niets zijn. Maar ook de tegenovergestelde scenario's: operaties, chemo's, bestralingen, ziek zijn en nog erger. Hou je nou maar rustig.
Die huisarts denkt toch niet dat ik een week ga wachten op een afspraak op de poli?
Maandag bel ik en zorgt een vervanger maar voor het doorbrieven van de uitslag naar de poli. Ik heb daar al eerder keer een ochtend doorgebracht en weet hoe het gaat.
Wie komt er trouwens op het idee die uitslagen op vrijdag te laten bezorgen?
Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken maar het dwarrelt de hele dag door me heen. Voel me zenuwachtig en kriebelig.
Zondag:
Weer een denk-dag. Zoek afleiding in het bedden verschonen, was draaien, stofzuigen en het opruimen van een heleboel papieren. Waar ligt dat ponsplaatje? Moet ik me nu registreren? Nee, ik heb een patiëntennummer, dat weet ik zeker. Ha, het ponsplaatje komt tevoorschijn. Meteen maar in de tas. Met rijbewijs als identificatie. Wij en zij zijn streng de laatste tijd. Goed voorbeeld zijn dus!
Een vrij weekend gaat zo naar de mallemoer. De hele dag een brok in de keel en een zware steen op de maag. Het is wachten tot maandagmorgen. Ik moet werken, maar tussendoor ga ik de huisarts bellen. Hoop zelf op de poli een afspraak te maken. En ik gooi al mijn CWZste charmes in de strijd om dinsdag te kunnen komen. Heb ik tenminste duidelijkheid. Wat een rotgevoel.
Misschien helpt het om het van me af te schrijven.
Ps: over een paar weken wordt het vervolg : dagblog 2 geplaatst. Wil alvast melden dat alles okee was! Gelukkig
Vrijdag:
Een fijne werkdag. Door regeldingen fiets ik later dan normaal naar huis.
Thuis aangekomen ligt daar de post. Een brief: bevolkingsonderzoek oost. Als vrouwelijke 50-plusser weet ik wat die brief betekent. Deze keer de uitslag van het tweejaarlijks onderzoek. Ik scheur de brief open. Mijn hart staat even stil: een vliegensvlugge scan ziet de woorden ' afwijking' en 'nader onderzoek'. Ik lees verder de zin: van elke 20 vrouwen met deze uitslag, hebben 14 vrouwen geen borstkanker. Mooi, maar 6 dus wel!
O ja, en 'de huisarts heeft u waarschijnlijk al op de hoogte gebracht' .
Hmm, dat zou kunnen. Ik kijk naar de telefoon en die knippert: een ingesproken bericht. Zal de huisarts zijn. Klopt. Of ik voor 5 uur de praktijk wil bellen. En volgende week heeft hij vakantie.
Het is kwart over 5 en ik baal.
Zaterdag:
Scenario's dwarrelen door mijn hoofd: ben je gek, het zal niets zijn. Maar ook de tegenovergestelde scenario's: operaties, chemo's, bestralingen, ziek zijn en nog erger. Hou je nou maar rustig.
Die huisarts denkt toch niet dat ik een week ga wachten op een afspraak op de poli?
Maandag bel ik en zorgt een vervanger maar voor het doorbrieven van de uitslag naar de poli. Ik heb daar al eerder keer een ochtend doorgebracht en weet hoe het gaat.
Wie komt er trouwens op het idee die uitslagen op vrijdag te laten bezorgen?
Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken maar het dwarrelt de hele dag door me heen. Voel me zenuwachtig en kriebelig.
Zondag:
Weer een denk-dag. Zoek afleiding in het bedden verschonen, was draaien, stofzuigen en het opruimen van een heleboel papieren. Waar ligt dat ponsplaatje? Moet ik me nu registreren? Nee, ik heb een patiëntennummer, dat weet ik zeker. Ha, het ponsplaatje komt tevoorschijn. Meteen maar in de tas. Met rijbewijs als identificatie. Wij en zij zijn streng de laatste tijd. Goed voorbeeld zijn dus!
Een vrij weekend gaat zo naar de mallemoer. De hele dag een brok in de keel en een zware steen op de maag. Het is wachten tot maandagmorgen. Ik moet werken, maar tussendoor ga ik de huisarts bellen. Hoop zelf op de poli een afspraak te maken. En ik gooi al mijn CWZste charmes in de strijd om dinsdag te kunnen komen. Heb ik tenminste duidelijkheid. Wat een rotgevoel.
Misschien helpt het om het van me af te schrijven.
Ps: over een paar weken wordt het vervolg : dagblog 2 geplaatst. Wil alvast melden dat alles okee was! Gelukkig
donderdag 5 december 2013
WIJZE WOORDEN EN WITTE WIJN
De wijze woorden en de witte wijn maken dat ik warm blijf op de fiets. Ik denk aan een te schrijven verhaal. Het gaat om spanning opbouwen door uit te stellen."En toen" gaat in de ban en veel overbodige woorden schrappen. Tsjechov is een belangrijk schrijver en begin eens met het einde. Woorden deinen op een ritme.
De tips en trucs vliegen me om de oren. Ze weerhouden me er van om de, voor me staande, gepeperde decembernoten in mijn mond te stoppen. Een aan een railing hangende Pietenpop houdt ons in de gaten.
De workshop van Thomas vliegt voorbij. De groep geïnteresseerde schrijvers-in-spé luistert vol aandacht naar het hoe en waarom van columns.
Na de pauze zijn de al dan niet net gecreëerde schepsels van ons klaar voor kritische en opbouwende noten van de meester himself. Talent ontmoet elkaar hier in deze twee uurtjes. Het lijkt alsof alle aanwezigen elkaar al tijden kennen: de gemeenschappelijke liefde voor woorden schept een band. Ieders taal mag er zijn is een belangrijke boodschap. Gebruik oren en ogen om de grote en kleine dingen van het leven binnen te laten dringen. Ze zijn het waard om in een eigen taal omgezet te worden. Geborrel binnen mij maakt dat ik meteen naar de kleine dingen ga zoeken. Als vanzelf ploppen ideeën op.
Voor ik het weet ben ik thuis.
Abonneren op:
Posts (Atom)