31 December 2010, een gedenkwaardige dag! In plaats van in alle rust het afgelopen jaar door te nemen, worden we geacht alleen maar in het heden te leven. De aandacht gaat uit naar het dunne ijslaagje dat buiten op de weg ligt. Boodschappen doen wordt een levensgevaarlijke onderneming. Nou, dan de fiets maar aan de hand...geen punt! Vergeet het maar: we komen het wijkje nauwelijks uit. De fiets glijdt gewoon weg. En dan rest niets anders dan in de dikke sneeuwresten te gaan lopen. Dat betekent enig houvast. Zo komen we op de weg die enigzins begaanbaar is. Daar maar gewoon lopen . Op de drempels is het weer glibberen. Verder lukt het om ongeschonden de boodschappen te doen en weer thuis te komen. Nog even flink geknettert op jongelui die het presteren om achter je rug een knaller neer te gooien! Schrikken omdat je zo bezig bent op de been te blijven......
Heerlijk om weer binnen te zijn, koffie, krantje, de TOP 2000 op de radio! Kunnen we eindelijk het jaar eens overdenken!!
Het was een "gewoon" jaar zonder extremen. Een heerlijke vakantie in Noorwegen gehad en we hebben de bankrekening geplunderd voor de kozijnen. Op het werk sukkelt het ook verder richting pensioen......gelukkig nog steeds geen problemen met de gezondheid, daar mag ik heel blij mee zijn!
Nou, dan gaan we maar de uren aftellen naar 2011.....
Altijd weer nieuwsgierig naar wat dat jaar zal brengen: als eerste hoop ik dat ik snel weer gewoon de fiets op kan stappen, ik ben het meer dan zat dat weer.
En dan hoop ik verder dat het jaar goed zal verlopen: dat we gezond mogen blijven ( doe mijn best), dat het de kinderen goed zal gaan ( gezondheid, studie en de liefde!) , dat het werk leuk en uitdagend mag blijven ( en een treetje hoger alsjeblieft!??), dat meneer Alzheimer mijn vriend blijft ( en ik veel liefde aan ma mag geven) en dat we tevreden mogen zijn.
Lieve lezers van mijn blogs......ook jullie wens ik alle goeds voor 2011 en dat we elkaar maar vaak mogen ontmoeten en er vreugde aan beleven....
Nog een paar uurtjes te gaan in 2010... even meezingen met de muziek van de TOP 2000 ...... nog een paar uurtjes werken en dan PROOST OP HET NIEUWE JAAR!!!!!
vrijdag 31 december 2010
donderdag 23 december 2010
DUBBEL
December 2010.....deze maand staat in het teken van de sneeuw. Wat is er een grote hoeveelheid gevallen!!!! En wat ligt het lang!!!!!!
Het land is weer flink van slag en het nieuws wordt beheerst door alle problemen die het witte goedje veroorzaakt.
Ik ben ook van slag : het is werkelijk schitterend buiten , prachtige winterwandelingen maken, foto's knippen , de sneeuw knispert onder de voetzolen, het geluid buiten is anders en het lijkt of de wereld kleiner en knusser wordt. Binnen is het extra sfeervol: kerstboom, kaarsjes, lichtjes en lekker warm! Altijd beter dan van die grauwe, saaie, sombere dagen....nee, daar is ook niets aan.....
Maar ja, die mooie, prachtige winterlandschappen kennen ook een andere kant: het is niet elke dag een mooie winterwandeling maken; nee, ik moet ook naar het werk, de boodschappen doen, naar mijn moeder toe, de auto doet het niet ( we rijden echt te weinig)....dat soort dingen. En dat valt niet mee. Het is ploeteren door de sneeuw, die al snel verandert in drab en gladheid. Men klaagt steen en been over de wegen en de fietspaden. Het is een ramp om ergens naar toe te moeten. Neem zondagochtend half 7: het werkt roept en er is 20 cm sneeuw gevallen. De hele week is er al gemopper, gezanik en gezeur op de schoonmaakploegen van de Dar, maar op zondagochtend half 7 hoef je helemaal niets te verwachten. Elk normaal denkend mens blijft in bed, maar toch zijn er die gewoon naar het werk moeten....met name die in de zorg!
Na lang wikken en wegen besluit ik maar te gaan lopen. Vertrek op tijd, broodtrommel in de jaszak en het mobieltje aan de andere kant. Gewoon lopen is er niet bij, elke stap betekent: voet op tillen en een paar centimeter verder zetten. Tjonge, jonge: moet ik zo op het werk komen? Af en toe sta ik stil om om me heen te kijken; het is zo verstild en zo bijzonder! Op dit idiote tijdstip loop ik hier in het donker door sneeuw. De wereld is sneeuw , overal waar ik kijk! Ik krijg het warm van het lopen, das los, handschoenen uit. Gelukkig zijn er her en der sporen van fietsen (?) en maak ik daar dankbaar gebruik van om wat sneller door te kunnen stappen. Het laatste stuk loop ik maar op straat. De paar bandensporen van de auto's maken het lopen makkelijker. Stoer kom ik kwart over 7 de afdeling op en klop de sneeuw maar eens van de laarzen. Ik heb wel een wienertje verdiend.
Gelukkig had ik na het werk een liftje.....
En dan maar hopen dat het na een paar dagen over is, maar nee! Pietje ( Paulusma) geeft aan dat er echt een witte kerst aan komt en er blijft maar sneeuw vallen.
Dus ook maar de boodschappen in fases: lopend , elke dag een beetje. Elke dag de stoep weer vegen en elke dag glibberend en glijdend, lopend en fietsend naar het werk zien te komen.
Het is zo dubbel allemaal: genieten van al die pracht en de veranderende wereld, maar tegelijk balen dat het zo moeilijk is ergens te komen. Ik doe beide tegelijk!!!!
Het land is weer flink van slag en het nieuws wordt beheerst door alle problemen die het witte goedje veroorzaakt.
Ik ben ook van slag : het is werkelijk schitterend buiten , prachtige winterwandelingen maken, foto's knippen , de sneeuw knispert onder de voetzolen, het geluid buiten is anders en het lijkt of de wereld kleiner en knusser wordt. Binnen is het extra sfeervol: kerstboom, kaarsjes, lichtjes en lekker warm! Altijd beter dan van die grauwe, saaie, sombere dagen....nee, daar is ook niets aan.....
Maar ja, die mooie, prachtige winterlandschappen kennen ook een andere kant: het is niet elke dag een mooie winterwandeling maken; nee, ik moet ook naar het werk, de boodschappen doen, naar mijn moeder toe, de auto doet het niet ( we rijden echt te weinig)....dat soort dingen. En dat valt niet mee. Het is ploeteren door de sneeuw, die al snel verandert in drab en gladheid. Men klaagt steen en been over de wegen en de fietspaden. Het is een ramp om ergens naar toe te moeten. Neem zondagochtend half 7: het werkt roept en er is 20 cm sneeuw gevallen. De hele week is er al gemopper, gezanik en gezeur op de schoonmaakploegen van de Dar, maar op zondagochtend half 7 hoef je helemaal niets te verwachten. Elk normaal denkend mens blijft in bed, maar toch zijn er die gewoon naar het werk moeten....met name die in de zorg!
Na lang wikken en wegen besluit ik maar te gaan lopen. Vertrek op tijd, broodtrommel in de jaszak en het mobieltje aan de andere kant. Gewoon lopen is er niet bij, elke stap betekent: voet op tillen en een paar centimeter verder zetten. Tjonge, jonge: moet ik zo op het werk komen? Af en toe sta ik stil om om me heen te kijken; het is zo verstild en zo bijzonder! Op dit idiote tijdstip loop ik hier in het donker door sneeuw. De wereld is sneeuw , overal waar ik kijk! Ik krijg het warm van het lopen, das los, handschoenen uit. Gelukkig zijn er her en der sporen van fietsen (?) en maak ik daar dankbaar gebruik van om wat sneller door te kunnen stappen. Het laatste stuk loop ik maar op straat. De paar bandensporen van de auto's maken het lopen makkelijker. Stoer kom ik kwart over 7 de afdeling op en klop de sneeuw maar eens van de laarzen. Ik heb wel een wienertje verdiend.
Gelukkig had ik na het werk een liftje.....
En dan maar hopen dat het na een paar dagen over is, maar nee! Pietje ( Paulusma) geeft aan dat er echt een witte kerst aan komt en er blijft maar sneeuw vallen.
Dus ook maar de boodschappen in fases: lopend , elke dag een beetje. Elke dag de stoep weer vegen en elke dag glibberend en glijdend, lopend en fietsend naar het werk zien te komen.
Het is zo dubbel allemaal: genieten van al die pracht en de veranderende wereld, maar tegelijk balen dat het zo moeilijk is ergens te komen. Ik doe beide tegelijk!!!!
MENEER ALZHEIMER VIERT KERSTMIS
Om half 1 begonnen om de auto sneeuwvrij te maken. Er ligt een pak van zo'n 20 cm op en het is de bedoeling dat ik vanmiddag naar mijn moeder rij voor het jaarlijkse kerstdiner. De rest van de middag twijfel ik of ik met de auto zal gaan of toch ga fietsen? In Nijmegen is het een ramp op de weg; hoe het in Wijchen is weet ik niet.
Om half 5 stap ik met goede moed de auto in en draai de sleutel om.....niks, nada, noppes. De lichtjes branden, de radio springt aan ( zonder geluid) , maar geen geruststellend geluid van een draaiende moter. Een kleine zucht, ik spring de auto maar weer uit, knal de deur dicht en pak de fiets maar weer.
Warme boots aan, gewone schoenen in de tas, en hup de fiets op.
Zoals verwacht ging het eerste stuk matig, maar de weg van Nijmegen naar Wijchen was een ramp: veel prut en krakerige fietssporen maakten dat het glibberen was. Maar wie schetst mijn verbazing als ik in Wijchen kom: keurige fietspaden waar ik gewoon op fietsen kan. Hooguit wat rommel bij kruisingen maar verder: PLUIM!!!! Ik kan zowaar om me heen kijken om de schitterende wintertaferelen te bekijken: wat is het mooi!!!
Zo kom ik bij de winterse, sprookjesboerderij aan, geheel in kerstsfeer. Binnen klinken de kerstliedjes al en mijn moeder kijkt verheugd als ze ziet dat ik er ben. Altijd leg ik dan mijn ijskoude wang tegen haar wang aan......brrr, zegt ze dan.
Ik krijg een lekker wijntje ingeschonken en na even meegezongen te hebben met de liedjes gaan we aan tafel. Ma en ik zitten samen en zij mag met de verzorgende het buffet openen.
Ze gaat heerlijk zitten eten. Ik kijk dat eens aan: ze weet niet meer goed om te gaan met het bestek. Ze krijgt het vlees niet gesneden, prikt met haar mes in de boontjes en ze gebruikt het mes als zijnde een vork. Heeft niet in de gaten dat ze morst......
Ik wil haar wat aanwijzingen geven maar ben meteen bang dat ze boos wordt: ze neemt niet zoveel aan en ik heb geen zin in scenes. "Zal ik even helpen met het vlees snijden?" Ze laat het tot mijn verbazing toe! "Hier heb je een vork, dat eet makkelijker"; ze hoort me niet. Na enkele momenten pak ik voorzichtig het mes weg en geef een vork. Het mes leg ik een eindje weg want anders pakt ze het weer. Zo eet ze verder: het smaakt haar wel....
Ze zit zo in haar eigen wereldje dat ze met het lege bord opstaat en weer wat aardappelkroketjes haalt bij het buffet. Ondertussen heeft ze rose wangen gekregen van de rosé: een glas dat als limonade naar binnen gaat.
Het is te zien dat ze moe wordt, het duurt ook lang. Ma gaat wat heen en weer lopen, Maakt de knoopjes maar eens los: ze wil naar bed.! Het lukt nog om gezellig het toetje te eten maar daarna is het toch echt op.
Weer wat heen en weer lopen en ze komt nog maar eens naar me toe. Plotseling aait ze over mijn wangen en kijkt me aan. Ze brabbelt wat. Niet te verstaan, maar het klinkt lief. Ze aait nog een paar keer en zegt dan dat ze me een week niet gezien heeft?? En dat het zo fijn is dat ik er ben. Ik moet maar gauw weer terugkomen.
Het moment komt als een mokerslag binnen bij me. Meestal is ze niet zo "dicht" bij me. Het valt zelfs de verzorgende op. Wat een heerlijk kerstcadeautje krijg ik!!! Ik mocht haar helpen bij het eten en dan dit......mijn ma die alleen maar zelf wil zorgen en die dat nu toelaat....echt een wonder!
Helaas betekent het wel dat meneer Alzheimer haar meer omarmt.....niet meer zelf simpele handelingen uit kunnen voeren... de verzorgenden weten het en het is ook al besproken. Maar nu heb ik het zelf gezien.
Ik fiets de 8 kilometer terug in een besneeuwd landschap. Het is donker, maar o zo prachtig. De witte wereld om mij heen , de lichtjes die overal branden, het mogen meemaken van de paar mooie momentjes met mijn moeder.......kerstmis 2010!!!!
De laatste kilometer vergt weer veel van mijn fiets en mijn stuurkunsten. Glibberend kom ik thuis om gelijk mijn kerstblog te schrijven....eindigend met een traan in mijn oog en de zoete muziek van de "Sound of music" op de achtergrond.
Om half 5 stap ik met goede moed de auto in en draai de sleutel om.....niks, nada, noppes. De lichtjes branden, de radio springt aan ( zonder geluid) , maar geen geruststellend geluid van een draaiende moter. Een kleine zucht, ik spring de auto maar weer uit, knal de deur dicht en pak de fiets maar weer.
Warme boots aan, gewone schoenen in de tas, en hup de fiets op.
Zoals verwacht ging het eerste stuk matig, maar de weg van Nijmegen naar Wijchen was een ramp: veel prut en krakerige fietssporen maakten dat het glibberen was. Maar wie schetst mijn verbazing als ik in Wijchen kom: keurige fietspaden waar ik gewoon op fietsen kan. Hooguit wat rommel bij kruisingen maar verder: PLUIM!!!! Ik kan zowaar om me heen kijken om de schitterende wintertaferelen te bekijken: wat is het mooi!!!
Zo kom ik bij de winterse, sprookjesboerderij aan, geheel in kerstsfeer. Binnen klinken de kerstliedjes al en mijn moeder kijkt verheugd als ze ziet dat ik er ben. Altijd leg ik dan mijn ijskoude wang tegen haar wang aan......brrr, zegt ze dan.
Ik krijg een lekker wijntje ingeschonken en na even meegezongen te hebben met de liedjes gaan we aan tafel. Ma en ik zitten samen en zij mag met de verzorgende het buffet openen.
Ze gaat heerlijk zitten eten. Ik kijk dat eens aan: ze weet niet meer goed om te gaan met het bestek. Ze krijgt het vlees niet gesneden, prikt met haar mes in de boontjes en ze gebruikt het mes als zijnde een vork. Heeft niet in de gaten dat ze morst......
Ik wil haar wat aanwijzingen geven maar ben meteen bang dat ze boos wordt: ze neemt niet zoveel aan en ik heb geen zin in scenes. "Zal ik even helpen met het vlees snijden?" Ze laat het tot mijn verbazing toe! "Hier heb je een vork, dat eet makkelijker"; ze hoort me niet. Na enkele momenten pak ik voorzichtig het mes weg en geef een vork. Het mes leg ik een eindje weg want anders pakt ze het weer. Zo eet ze verder: het smaakt haar wel....
Ze zit zo in haar eigen wereldje dat ze met het lege bord opstaat en weer wat aardappelkroketjes haalt bij het buffet. Ondertussen heeft ze rose wangen gekregen van de rosé: een glas dat als limonade naar binnen gaat.
Het is te zien dat ze moe wordt, het duurt ook lang. Ma gaat wat heen en weer lopen, Maakt de knoopjes maar eens los: ze wil naar bed.! Het lukt nog om gezellig het toetje te eten maar daarna is het toch echt op.
Weer wat heen en weer lopen en ze komt nog maar eens naar me toe. Plotseling aait ze over mijn wangen en kijkt me aan. Ze brabbelt wat. Niet te verstaan, maar het klinkt lief. Ze aait nog een paar keer en zegt dan dat ze me een week niet gezien heeft?? En dat het zo fijn is dat ik er ben. Ik moet maar gauw weer terugkomen.
Het moment komt als een mokerslag binnen bij me. Meestal is ze niet zo "dicht" bij me. Het valt zelfs de verzorgende op. Wat een heerlijk kerstcadeautje krijg ik!!! Ik mocht haar helpen bij het eten en dan dit......mijn ma die alleen maar zelf wil zorgen en die dat nu toelaat....echt een wonder!
Helaas betekent het wel dat meneer Alzheimer haar meer omarmt.....niet meer zelf simpele handelingen uit kunnen voeren... de verzorgenden weten het en het is ook al besproken. Maar nu heb ik het zelf gezien.
Ik fiets de 8 kilometer terug in een besneeuwd landschap. Het is donker, maar o zo prachtig. De witte wereld om mij heen , de lichtjes die overal branden, het mogen meemaken van de paar mooie momentjes met mijn moeder.......kerstmis 2010!!!!
De laatste kilometer vergt weer veel van mijn fiets en mijn stuurkunsten. Glibberend kom ik thuis om gelijk mijn kerstblog te schrijven....eindigend met een traan in mijn oog en de zoete muziek van de "Sound of music" op de achtergrond.
woensdag 1 december 2010
JE WORDT OUDER, MAMA
Het is zover....na 24 jaren moederen is het moment daar....de jongste gaat uitvliegen! Ik zet me schrap voor het "lege-nest-syndroom". Zou ik er last van krijgen? Zou ik het rouwproces door moeten van het uit huis gaan van de kinderen? Op dit moment kan ik er me niets bij voorstellen.
Het lijkt me heeeeeerlijk om niet meer te hoeven roepen dat dat " kedoen-kedoen" zachter moet, dat hij niet zo verschrikkelijk lang moet douchen, dat de zak chips weg is, dat hij niet elke dag zijn spijkerbroek in de was moet gooien, dat hij de kamer eens op moet ruimen enz enz. Ik wed dat we een hoop bezuinigen: lagere energierekening, lagere waterrekening, minder snoep, koek, chips en cola....Daar kan je toch echt van gaan genieten!
Maar ja, zoals zo vaak is er de andere kant:
Je gaat eens nadenken over al die jaren met de kinderen, nu ga je het resultaat zien van alle inspanningen om ze zo goed mogelijk op te voeden, zouden ze het redden in deze tijd?
En ik kijk de fotoalbums eens door, vind zomaar hun inentingenboekjes en bedenk: wat heb ik toch veel op school gedaan: leesmoeder, ouderraad, rijden naar speeltuinen, organiseren van speurtochten....ik kon altijd want ik heb 15 jaren avonddiensten gedraaid van 18.00 tot 23.00 uur.
Kinderopvang heb ik niet nodig gehad.......
Ik ben dus een moeder geweest van de theepot om 3 uur en ik heb het heerlijk gevonden!
En ondanks het gemopper, gezanik en gezeur herinner ik me nu alleen nog maar de leuke dingen. En ik ben trots op die twee kerels die nu aan het begin van hun eigen leven staan. Die nu in een keer bellen: ma, ik vind het leuk om met je te winkelen (!?) ; die nu een gesprek met je voeren als tussen twee volwassenen en die bij het kleinste mankementje van je zeggen:
JE WORDT OUDER ,MAMA!
Het lijkt me heeeeeerlijk om niet meer te hoeven roepen dat dat " kedoen-kedoen" zachter moet, dat hij niet zo verschrikkelijk lang moet douchen, dat de zak chips weg is, dat hij niet elke dag zijn spijkerbroek in de was moet gooien, dat hij de kamer eens op moet ruimen enz enz. Ik wed dat we een hoop bezuinigen: lagere energierekening, lagere waterrekening, minder snoep, koek, chips en cola....Daar kan je toch echt van gaan genieten!
Maar ja, zoals zo vaak is er de andere kant:
Je gaat eens nadenken over al die jaren met de kinderen, nu ga je het resultaat zien van alle inspanningen om ze zo goed mogelijk op te voeden, zouden ze het redden in deze tijd?
En ik kijk de fotoalbums eens door, vind zomaar hun inentingenboekjes en bedenk: wat heb ik toch veel op school gedaan: leesmoeder, ouderraad, rijden naar speeltuinen, organiseren van speurtochten....ik kon altijd want ik heb 15 jaren avonddiensten gedraaid van 18.00 tot 23.00 uur.
Kinderopvang heb ik niet nodig gehad.......
Ik ben dus een moeder geweest van de theepot om 3 uur en ik heb het heerlijk gevonden!
En ondanks het gemopper, gezanik en gezeur herinner ik me nu alleen nog maar de leuke dingen. En ik ben trots op die twee kerels die nu aan het begin van hun eigen leven staan. Die nu in een keer bellen: ma, ik vind het leuk om met je te winkelen (!?) ; die nu een gesprek met je voeren als tussen twee volwassenen en die bij het kleinste mankementje van je zeggen:
JE WORDT OUDER ,MAMA!
Abonneren op:
Posts (Atom)