MENEER ALZHEIMER KEERT DE RUG TOE

Drijfnat van de regen werd ik. En dat was maar goed ook!! Mijn zoute tranen vermengden zich met de vele regendruppels die uit de grijze lucht naar beneden kwamen. Ik fietste de welbekende route van de zorgboerderij terug naar mijn eigen veilige huisje . Het bezoekje aan mijn moeder was rampzalig. De enige woorden die mijn gedachten beheersten waren verdriet, wanhoop, onmacht en boosheid!

En ik heb er geen zin meer in. Ik wil je zo niet zien: afwijzend, boos, nors kijkend, wegduwend, de rug toekerend, de verzorgenden achterna lopend omdat zij wel de veiligheid bieden. Je bent niet gelukkig, wil daar weg. Wat een rotziekte!! Het enige wat me rest is een kop koffie of thee inschenken voor de andere bewoners, een grapje maken en doen alsof mijn verstand zegeviert: me groot houden!!! Natuurlijk weet ik dat je er niets aan kan doen, dat het aan je vriend Alzheimer ligt. Natuurlijk zijn er ook momentjes dat je lacht , dat je rust zoekt in de lekkere stoel en dat je tevreden bent met de koekjes die je krijgt, dat je ogen schitteren van plezier. Maar ik maak ze niet mee, ik moet het horen van de anderen.

Maar ik voel me machteloos, heb er verdriet van en heb het gevoel van de moeder die haar dochter afwijst. En elk bezoekje dat ik je breng wordt moeilijker: hoe is de bui vandaag? Welke "klappen" mag ik nu weer incasseren? En ik ben boos op mezelf dat ik je toesta me te raken.

En dan denk ik maar weer dat ook jij moet weten hoe ik me nu voel: je hebt het bij je eigen moeder ook meegemaakt! Maar ma, het doet soms zo'n zeer!!!Wat ik wil is liefdevol voor je te zorgen, je hand vast houden, je zien lachen als ik kom......maar wat ik wil is niet interessant! Meneer Alheimer keert me de rug toe en daar moet ik het mee doen of ik wil of niet.

En na dat drijfnatte bezoek ben ik een paar dagen van de kook geweest. Heb ik maar weer eens het boekje over Alzheimer doorgelezen om alles verstandelijk te beredeneren; kon ik stoom afblazen bij mijn echtgenoot, kreeg ik troost bij mijn vriendinnen en besloot mijn tante mij bij het volgende bezoekje aan ma te vergezellen. En ook de verzorgende van mijn moeder belde: ze had gezien hoe het die middag gegaan was en wilde ook weten hoe het met me ging. En ook dat bezoekje was niet anders. Tante gaf aan dat ik niets te veel had gezegd en zou me voortaan meteen begrijpen. Ook haar viel het bezoekje zwaar.

Inmiddels heb ik er wat afstand van genomen. Het liefdevol zorgen doe ik op mijn werk. Het verstand heeft de verdrietige gedachten opzij gezet. Ik kan mijn blogje schrijven.........maar meneer Alzheimer: maandag kom ik weer.................

RUGZAKJE

Heerlijk is het om de paden op te gaan, rugzakje met proviand om en stevige schoenen aan de voeten. Afhankelijk wat er meegezeuld moet worden is het rugzakje een goede manier om de handen vrij te hebben, de blik naar voren te richten en de weg te gaan vervolgen. De juiste keuze om de wandeling door de wereld te maken.
Er zijn mooie wegen, goed geplaveid en ruim van opzet. De bewegwijzering is goed en met een duidelijke kaart in de hand schiet het lekker op. Het zonnetje erbij, een lekker temperatuurtje, een mooie omgeving, fijn gezelschap.....en zo, ondanks de rugzak die alsmaar zwaarder voelt, is het goed toeven in die wereld.

Toch zijn er regelmatig bergen en dalen te nemen onderweg. Niet elke dag schijnt het zonnetje, zijn de wegen geplaveid en lopen de dingen volgens de planning. De routekaart klopt niet, er zijn wegomleggingen en de last op de schouders wordt te zwaar. De banden van de rugzak snijden dan in de schouders door het zware gewicht en dan valt het niet mee om de rugzak op de juiste manier in te pakken. Even pauze nemen om de zaken eens opnieuw op orde te brengen is dan noodzaak.

De bagage gaat uit de rugzak en wordt uitgestald.......

Het zijn de vele belevenissen die me gemaakt hebben zoals ik nu ben. Mooie, zoals de geboortes van de kinderen, de huwelijksdag, diploma's die gehaald zijn, heerlijke vakanties, de dingen die ik geleerd heb, de lieve familie en vriendinnen, het werken in de zorg......vele prachtige momenten waar ik erg gelukkig mee ben.
Ik kan hier geen afscheid van nemen en stop ze met liefde terug in mijn rugzak. Wegen niets tenslotte!!
Ook zijn daar de mindere momenten in mijn leven. In de loop van mijn levenspad is het aantal groter en dus zwaarder geworden en omdat ze bij mij horen kan mijn rugzak niet zonder ze.
Ik zie de verloren zwangerschappen, de minder goede relatietijden met man en kinderen ( je kan ze tenslotte af en toe achter het behang plakken!) , het verdriet om de ziekte van mijn vader, en het grote verdriet om mijn moeder.
En dan zijn daar nog de lastige momenten die ik ervaar in mijn leven. Het onvermogen van mijzelf om perfect te zijn, om alles goed te doen, het naar de zin te maken van alle andere mensen om me heen en het gevecht om niet in mijn valkuilen te stappen. Ik moet ze meenemen in mijn rugzak en ze zo inpakken dat ik weet dat ze er zijn, maar tegelijk ze niet als al te zwaar gewicht ervaar. Het zijn van die momenten die ik het liefst achter me zou laten, maar dat gaat niet lukken. Ze hebben me in mijn ziel geraakt en ik zal de wonden moeten verzorgen zodat ze herstellen. Ik moet tenslotte mijn wandeling maken. Daarbij maak ik zoveel mogelijk gebruik van mijn talenten. Gelukkig zijn er altijd wel mensen die me helpen. Ik zal ervoor moeten zorgen om de hobbels op mijn weg te zien en er niet elke keer mijn tenen aan te stoten. Dat betekent de GPS in mijn hand, goed voor mezelf zorgen, op tijd pauzes, wat lees- en leervoer tot mij nemen en mijn reisdagboek bijhouden.......


Nou, mijn spullen zijn weer ingepakt, ik ga mijn weg vervolgen met de weer wat zwaarder geworden rugzak. Het is even heen en weer schudden zodat hij goed op mijn rug past maar dan loopt het wel weer goed.......rug recht en gaan maar weer!!!!!