In de eerste vergaderingen kwam er een absoluut niet saai, zeer begrijpelijk en voor iedere CWZ-er interessant onderwerp aan de ORde: HET PARKEERBELEID!!
Ai, en als zoiets de agenda van de OR bereikt, beloofd dat eigenlijk niet veel goeds. Het bestuur wil dan namelijk wat: onze heilige koe moet naar een ander weiland, verder weg dus!
Voor het onderwerp de OR bereikt, is er al heel wat aan vooraf gegaan: werkgroep, vergaderingen, overleg met bestuur, inloopoverleg met de achterban. De OR krijgt uiteindelijk een prachtig, voorgenomen voorstel te lezen. Eerst maar eens "schieten", en meteen knallen er evenzoveel zinnen als er hoofden zijn door de ruimte. Waar moet ik dan parkeren? Hoe zit dat met de afstand? Is het wel veilig? Wat zijn de kosten? En 's nachts dan? Kan het fietsen niet gepromoot worden? Wat doen de specialisten? Wat als ik tussendoor ergens anders naar toe moet? Hoe zit het met het pendelbusje? En als ik niet goed kan lopen? Het gaat mij meer tijd kosten om op het werk te komen. En dan moet eerst de kleine naar de opvang! Waarom geen extra laag op het dek? ................
En natuurlijk is er begrip voor de achterliggende gedachte: er moet meer parkeerruimte komen voor de patiënt en de (poli)bezoekers. Dat snappen wij. Het probleem is groot en er moet wat gebeuren, liefst gisteren. Arme werknemer!!
Na het "schieten" wordt er getracht een goed beeld te krijgen van het voorstel. Door de zovele zinnen wordt er niets vergeten....hopen we, denken we..... Dan het oordeel! De bestuurder die smeekt om een oplossing; de werknemer die smeekt: alsjeblieft, denk aan ons!! Er wordt aan beide kanten getrokken. We houden de poot stijf bij het stellen van criteria om op het dek te mogen staan: functie mag ABSOLUUT geen criterium zijn!!! Dit hebben we zwart op wit!!
Het besluit is lastig; ieder denkt inmiddels aan zijn of haar eigen hachie! Wat betekent het voor mij? Toch komen we eruit. Er rest ons niets anders dan zakelijk denken: er moet wat gebeuren, veiligheid voor de werknemer staat voorop, een evaluatie moet worden gepland en ook zou het fijn zijn als er gemeten gaat worden. ( meten is weten, toch?!) Een mobiliteitsplan voor de toekomst staat op de rol.
Inmiddels zijn de voorbereidingen in volle gang, we zullen echt een plaatsje op moeten schuiven!!
Voor mij gaat het bekende pasje voorgoed de deur uit: ik ga maar fietsen en stal mijn electrieke vehikel het meest dichtbij....
