Pa en ma weer samen in hun vertrouwde
dorp. In de buurt van de mensen waarvan ze gehouden hebben.
Het voelt goed dat ze daar zijn. Het
vogeltje op de zwarte gedenkplaat zal over ze waken. Pa en ma hielden
van die beestjes en beiden staarden vaak naar een vogeltje op een
verre tak.
Na dit samenzijn koffie gedronken op
een tweede bijzondere plek: een café/restaurant op de plek vanwaar
onze ouders exact gisteren 55 jaar geleden getrouwd zijn. Het was
toen het ouderlijk huis van mijn moeder en ik weet nog dat ik er
Arendsoog boeken heb gelezen. Nostalgie dus en de herinneringen
vliegen over tafel.
Mooie uurtjes zo samen.
En dan is daar in een keer het besef:
ze zijn weer samen in Druten. Langzaam komen de herinneringen van die
tijd weer in mijn leven. Ma zoals ze gewoon leefde en werkte, toen
meneer Alzheimer nog niet in haar leven was. Pa die de kranten voor
de oud-papierronde klaarmaakte en en een touwtje omheen bond, ma die
de koffie zette als ik binnenkwam met de woorden: "goedemorgen
jongelui". Hun verhalen aanhorend dat ze weer de dijk
rondgelopen waren, wind mee. Hoe leuk ze het vonden de kleuters te
horen die aan de overkant buiten speelden, en hoe we om moesten gaan
met de poppenkinderen en de boten van pa als zij er ooit niet meer
waren.
Dat moment is aangebroken, voor de
poppenkinderen wordt goed gezorgd, de boten van pa staan op een mooie
plek en zij zijn samen, heel vertrouwd.
En het vogeltje waakt.
