DE VIER SEIZOENEN

De bladeren vallen. Voor de eerste keer gaat de verwarming aan. De avond verloopt in het donker en wanneer ik om 7 uur in de ochtend naar het werk fiets moet de lamp aan.  Oktober is begonnen en er breekt een maand van herinneringen aan. Vorig jaar om deze tijd....
In de herfst van 2011, op een prachtige dag, nam mijn moeder afscheid van het aardse leven.
Haar laatste dagen glijden door mijn gedachten heen. Hoe ze was, hoe de besluiten genomen werden, het bij haar zijn tot haar laatste moment.
Ik denk hier goed en met ontroering aan terug.

In de winter brachten we de pa en ma terug naar plek waar ze thuis waren. Op het oude kerkhof, dicht bij ouders en broers, zijn ze voor altijd samen. En ik kan zeggen: ik ga even naar pa en ma in het dorp.

In de lente werd duidelijk dat er nieuwe dingen aan de horizon kwamen: uitdagingen op het werk kwamen voorbij. De bomen kregen hun groene bladeren, weer lekker naar buiten in de aangename zon. Het leven voelt goed, zo bevrijd van al die zorgen

Zo ook in de zomer. Zonder zorgen op vakantie. De draai lijkt gevonden te zijn en het leven gaat zijn kabbelende gangetje.

En dan, als de bladeren weer gaan vallen, de rode en oranje kleuren overheersen en de knusse avonden passeren, zijn daar plotsklaps nieuwe gedachten. Nooit zo gehad en nu gekomen: het besef van gemis, het zonder haar verder moeten. Voel me best een beetje alleen. Een keer een knuffel, een trotse blik, een kopje koffie, even naar huis, het weten  dat ik haar bellen kan. Voel me soms onzeker...kan ik het wel redden zonder haar?

En natuurlijk kan ik dat, heb ik lieve mensen om me heen, drink ik lekkere bakkies koffie en kan ik her en der even heen om bij te beppen. Bovendien was ik het al gewend, want in de jaren dat meneer Alzheimer bevriend was met ma, nam ik al beetje bij beetje afscheid van de moeder-dochter-dingen. Wat heeft ze veel gemist!

Daar zit ik dan in de nieuwe herfst. Ik zie haar foto, kijk naar haar herinneringen, brandt een kaarsje, denk terug aan die dagen. Ik zoek haar even heel dichtbij.
De eerste vier seizoenen zijn voorbij. Verbaasd over de snelheid van de tijd ben ik, en verwonderd over het nieuwe gemisgevoel.
De bladeren vallen, de zon stuurt zijn stralen door de wolken heen. Een signaal van het is okee.
Daar is de weg van de vier seizoenen. Het zal blijven gaan.