Ik zat vanochtend op de tandartsstoel. Een uur was er gepland voor het ontbloten van een kies en het plaatsen van een noodkroon.
Mijn motivatie daalde tot onder nul toen ik daar een gigagrote verdovingsspuit klaar zag liggen. Op de afdeling gebruiken wij veel vriendelijker uitziende spuiten en naalden. De prik is even erg of niet erg, maar het oog wil ook wat!!
Als welkom begint de tandarts mij nogmaals uit te leggen wat er gaat gebeuren. Ik denk alleen maar: zet die naald er nu maar in, heb ik dat gehad. Ik vertrouw erop dat het allemaal goed gaat. Toch geen verstand van. De stoel maar in en meteen denken: over een uur is het klaar. Zo gezegd, zo gedaan en de naald verdwijnt...ik voel er weinig van. Wanneer de verdovende vloeistoffen hun werk gedaan hebben start de sessie.
Daar lig ik dan en de komende minuten ben ik overgeleverd aan mijn eigen denkwerk. De handen die de boren en uitzuigslangetjes vasthouden nemen bezit van mijn spraakvermogen. Mond open, stil liggen en rustig blijven.
De vier handen gaan hun gang en ik doe braaf wat er van me verlangt wordt. Vanaf rechts komt het geboor. Soms valt het akelige geluid weg bij de herrie van de uitzuigslangetjes die van links komen. Twee stuks moeten mijn mondholte drooghouden en ze maken een enorme herrie. Waar lijkt het geluid op? Harde wind die langs de oren waait? Ik besluit er windkracht 8 van te maken, aan zee. Uitwaaien dus! Ik probeer het te visualiseren.
Kwartier verder en dat betekent: happen. Als dat hard geworden spul uit mijn mond gehaald wordt lijkt het net of er een te vast zittend kunstgebit uit mijn mond gehaald wordt. Ik lach erom. Hoe vaak verwijder ik geen vastzittende kunsgebitten bij de oudere mensen op mijn afdeling?
Inmiddels met mijn ogen eens het plafond van de behandelkamer beoordeeld. Mooi dat behandelde hout, maar de aanzetten van de kwast zijn te zien. Ik beoordeel: minpuntje. De lampen en apparaten zijn mooi, modern en goed te onderhouden: pluspunt.
De tijd is nog niet verstreken en ik merk dat ik koude voeten krijg, ondanks mijn warme nep-uggs. Verder denken dan maar. Hmm, ik kan wel eens een blog schrijven over dit uur in de tandartsstoel. Helaas geen pen en papier bij de hand. Ik bedenk wat zinnen en woorden om te onthouden. Altijd goed om het geheugen te testen. Ik luister naar wat werkgebabbel, probeer me te ontspannen. Mindfullness in mezelf en zo gaat de tijd voorbij.
Wanneer de noodkroon zit krijg ik met een spiegel het resultaat te zien: een mooie, lichte kies tussen allemaal grijs gevulde exemplaren. Ziet er niet mooi uit en ik ben bang dat er elk jaar wel een kroonjaar zal komen. Grrrr.
Klaar, en ik wip met het grootste gemak uit de stoel. Weer gehad. In februari volgt de echte kroon op het werk. Wordt een klusje van niks. Ben benieuwd.
