MENEER ALZHEIMER, IK BEN EVEN HEEL BOOS OP JE....

Boos ben ik, ja, heel erg boos en verdrietig. Je bent mijn moeder van me aan het afpakken en ik heb haar eigenlijk nodig. Ik heb haar nodig om mijn verdriet mee te delen. Er is een schoonzus van haar overleden, mijn tante dus. En nu komt alle verdriet om het verlies van mijn vader weer naar boven. En jij zorgt ervoor dat ik niet meer bij mijn moeder terecht kan! Waardeloos!!!! En tot overmaat van ramp kwam er deze week voor het eerst het moment dat je haar recht in mijn gezicht laat zeggen dat ze me niet kent: "ik weet niet wie dat is". Gelukkig was er later een moment om te knuffelen en daar heb ik maar wel gebruik van gemaakt. Tegenwoordig neem ik het ervan op die momentjes want voor je het weet heb jij die ook van me afgepakt.

Het was moeilijk om te beseffen dat er geen ouders meer zijn om bij verdriet naar toe te gaan. Het "deurtje" voor die momenten is deze week flink opengewaaid! Het kost me veel moeite dat deurtje in bedwang te houden. Gelukkig weet ik nu uit welke richting de wind waait en kan ik beschutting zoeken. Mijn lieve "jongste tantes en super-nichtjes " springen op en vinden het heerlijk om samen met mij de wind te bedwingen. Ik weet nu dat vrijdag de storm nog flink zal opspelen, maar daarna zal de wind gaan liggen en kan het deurtje weer op een kier.
Meneer Alzheimer zet nog steeds een voet tussen de deur, maar het is gebleken dat ik daar wel tegen kan. Ik ben blij dat ik, ondanks die wind, gelukkig nog helder kan denken. Vaak schieten dan de dichtregels van Vasalis door mijn hoofd: ....niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn.......Hoeveel waarheid zit daar niet in?

En ik zeg je, meneer Alzheimer, je had me even goed tuk, maar door al die lieve mensen om mij heen, zal ik het toch van je winnen. Lekker puh!!!!!! Ik weet dat je er bent, maar af en toe verslapt je aandacht en kan ik daar heerlijk even van profiteren....ik hoop dat me dat nog een poosje gegund wordt. Afgesproken? Laat me deze week maar even boos zijn, zijn we volgende week weer vriendjes....ik heb toch geen keus!

MEIDENTOK!

O, nee, Jessie, ze heeft chocoladecake klaarstaan !!! Is al ons sporten het afgelopen uur weer voor niks geweest!!!!
We staan in de deuropening van het knusse huis van Astrid en geven als eerste onze vriendin Sanne een dikke knuffel. Daarna is Astrid aan de beurt en met ons vieren verheugen we ons op een heerlijk avondje bijkletsen. Heerlijk beppen zoals alleen meiden dat kunnen!
Voor we op de enorme hoekbank neerploffen krijgt hond Nissan een aai en wordt de kamer bekeken: nog iets nieuws??
Wanneer de thee, koffie en chocoladecake op tafel staan kunnen de verhalen beginnen. De laatste maanden heeft Sanne de meeste nieuwtjes. Na een paar jaar alleen wonen is zij afgelopen zomer weer getrouwd en smullen wij elke bijeenkomst opnieuw van de vlinders in haar buik, hoe zij zich in een nieuw gezinnetje stort en welke perikelen er bij komen kijken.
Deze avond passeren ook de, niet voor allemaal meer geldende, maandelijkse problemen. Wat een ellende kunnen die geven! Aangezien we tussen de 45 en 55 bivakkeren komen we allemaal tot de conclusie dat we er genoeg van hebben en dat alle ongemakken inmiddels onze werelden wel uit kunnen. Tis mooi geweest!!!! Een leuker onderwerp is het nieuwe armbandje van Sanne: die waar je van die bedels of beads aan kunt hangen. Niet te geloven dat we hier zo'n 20 minuten over kennen praten...echt!!! Bead zus en zo; wel/niet via internet bestellen; verschillen tussen origineel en minder origineel; hoe zit het met de sluitingen!!!! En de afspraak wordt volgend jaar het jaar van de beads te introduceren: elk verjaardagscadeau zal er zo'n ding gegeven worden, speciaal uitgezocht.....
De glazen wijn worden vergezeld van een gesprek over een ander heet onderwerp: de verschillen die er bestaan tussen mannen en vrouwen over rust, reinheid en regelmaat in het huishouden! En dan specifiek bij ons....en dan is het natuurlijk interessant wat er dan over het aanrecht gaat.
Sanne heeft al haar tubes, potjes, en rommeltjes gewoon op de rand van de wastafel staan en haar lover irriteert zich daaraan. Ik snap dat wel want ik wil ook het liefst alle rommeltjes in een bakkie in de la! Nee, zij niet...moet kunnnen! Wel vertrouwt ze erop dat zij en lover daar wel uit komen. Ik irriteer me aan allerlei post, briefjes, sleutels op en naast de piano. Maar heb besloten dat, tot zekere hoogte, maar te accepteren. We leven tenslotte met twee! Ik heb ook graag een opgeruimd aanrecht....tijdens het kokkerellen ( nou, ja) ruim ik onmiddelijk de afwashulp in zodat mijn werkzaamheden na de maaltijd tot een minimum beperkt worden. Ben ik de enige?
Tijdens zo'n heerlijk toktok-avond passeren ook met regelmaat de kinderen ........een heerlijk onderwerp waar we noooooooiiit over uitgepraat raken! Daarvoor zouden vriendinnenavonden verplicht moeten zijn!! De opluchting dat we alle ergernissen en zorgen kunnen delen is groot. Tuurlijk worden ook alle leuke, lieve momenten besproken. Inmiddels is onze jeugd van de middelbare school af en worden alle escapades van vervolgonderwijs, op kamers gaan, vriendjes en vriendinnetjes, de nachtelijke uitgaansgewoonten, de grote lijven in huis en de voorbijgaande puberale gedragingen gevolgd. En we snappen er niets meer van wat we vroeger allemaal konden met dat kleine grut. Wat vinden we het heerlijk dat daar nu een einde aan gekomen is!
En dan zijn er natuurlijk de momenten waarop wij onze diepste zieleroerselen uitwisselen. Astrid is bij uitstek de persoon die tot je verre binnenste kan gaan. We kletsen met ons vieren wat af, delen onze diepste gedachten en ontvangen de meest lieve tips om ons leven aangenamer te maken. We lachen, vegen tranen, geven knuffels, maken complimentjes, geven advies en nog veel meer.....
Dit alles doen we al jaren!!! Wel moeten we nu onze agenda's trekken om de afspraakjes te maken, maar dat is geen punt. Zalig dat we nu de ruimte hebben om samen weer eens de Winterbeurs te gaan bezoeken, af en toe een weekendje weg te gaan, te gaan bubbelen in Sanadome of lekker te gaan shoppen, babbelen en rondlummelen.
En ik wil maar eens even zeggen tegen die heerlijke meiden: SUPER dat jullie er zijn!!!

Dat getoktok is niet te missen.................