Drijfnat van de regen werd ik. En dat was maar goed ook!! Mijn zoute tranen vermengden zich met de vele regendruppels die uit de grijze lucht naar beneden kwamen. Ik fietste de welbekende route van de zorgboerderij terug naar mijn eigen veilige huisje . Het bezoekje aan mijn moeder was rampzalig. De enige woorden die mijn gedachten beheersten waren verdriet, wanhoop, onmacht en boosheid!
En ik heb er geen zin meer in. Ik wil je zo niet zien: afwijzend, boos, nors kijkend, wegduwend, de rug toekerend, de verzorgenden achterna lopend omdat zij wel de veiligheid bieden. Je bent niet gelukkig, wil daar weg. Wat een rotziekte!! Het enige wat me rest is een kop koffie of thee inschenken voor de andere bewoners, een grapje maken en doen alsof mijn verstand zegeviert: me groot houden!!! Natuurlijk weet ik dat je er niets aan kan doen, dat het aan je vriend Alzheimer ligt. Natuurlijk zijn er ook momentjes dat je lacht , dat je rust zoekt in de lekkere stoel en dat je tevreden bent met de koekjes die je krijgt, dat je ogen schitteren van plezier. Maar ik maak ze niet mee, ik moet het horen van de anderen.
Maar ik voel me machteloos, heb er verdriet van en heb het gevoel van de moeder die haar dochter afwijst. En elk bezoekje dat ik je breng wordt moeilijker: hoe is de bui vandaag? Welke "klappen" mag ik nu weer incasseren? En ik ben boos op mezelf dat ik je toesta me te raken.
En dan denk ik maar weer dat ook jij moet weten hoe ik me nu voel: je hebt het bij je eigen moeder ook meegemaakt! Maar ma, het doet soms zo'n zeer!!!Wat ik wil is liefdevol voor je te zorgen, je hand vast houden, je zien lachen als ik kom......maar wat ik wil is niet interessant! Meneer Alheimer keert me de rug toe en daar moet ik het mee doen of ik wil of niet.
En na dat drijfnatte bezoek ben ik een paar dagen van de kook geweest. Heb ik maar weer eens het boekje over Alzheimer doorgelezen om alles verstandelijk te beredeneren; kon ik stoom afblazen bij mijn echtgenoot, kreeg ik troost bij mijn vriendinnen en besloot mijn tante mij bij het volgende bezoekje aan ma te vergezellen. En ook de verzorgende van mijn moeder belde: ze had gezien hoe het die middag gegaan was en wilde ook weten hoe het met me ging. En ook dat bezoekje was niet anders. Tante gaf aan dat ik niets te veel had gezegd en zou me voortaan meteen begrijpen. Ook haar viel het bezoekje zwaar.
Inmiddels heb ik er wat afstand van genomen. Het liefdevol zorgen doe ik op mijn werk. Het verstand heeft de verdrietige gedachten opzij gezet. Ik kan mijn blogje schrijven.........maar meneer Alzheimer: maandag kom ik weer.................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten