Meteen komen er herinneringen van nog langer geleden naar boven.
Ik zie mezelf, 18 jaar oud, over de St. Annastraat lopen naar het sollicitatiegesprek bij zuster Schreurs. In mijn beleving heb ik wat gebazeld over graag met mensen werken. Het moet voldoende zijn geweest want in september 1976 begon mijn opleiding tot verpleegkundige. Kost en inwoning gratis, 10 gulden zakgeld in de week, op vrijdag af te halen bij de secretaresse. De directrice kwam medische terminologie geven: ze wilde alle plegen bij naam kennen!
Werken en leren. Op afdeling 1, met zaal en serre, begon mijn carrière bij zuster Paola.
Ook liep ik stage in het nog oudere Wilhelmina ziekenhuis. Zelf afwassen, keuken met granieten aanrecht, zalen met schuifdeuren en op zondag de mond dicht want dan kwam de dominee op het orgel spelen.
In de leerlingenflat was het vaak feest. Via de regenpijp naar binnen omdat het na twaalven was; na de avonddienst lekker roddelen over alles en iedereen.
Wanneer je als tweedejaars medicijnen kon delen en infuzene kon overschakelen, werd je als oudste de nachtdienst ingestuurd. Voor elk paracetamolletje belde je toen de rondewacht.
In 1980 liep ik mijn laatste stage: neurologie. Het verhaal ging dat er keihard gewerkt moest worden. Nooit meer weggegaan Inderdaad: hard werken! Elkse dag haalden we 1 tijgerwit en een halfje bruin bij de bakker. Tijdens de pauzes moest er goed gegeten worden.
In de teamkamer stonden rikken en roken op de voorgrond. Iedereen deed mee. Ja, en dat roken: waar het CWZ nu nog maar een, kleine, rookruimte bezit, was toen op elke afdeling slechts 1 ruimte waar NIET gerookt mocht worden....en daar zat niemand!
Er werd nog gewoon gekookt en de hoofdzuster kwam opscheppen. In de nacht smeerden wij de boterhammen en die werden, nog voor de vroege dienst er was, met elkaar gedeeld.
Materialen waren verouderd. Bedden konden niet omhoog en omlaag. Elke dag werden de mensen door twee plegen van dat hoge bed in de lage stoel getild en vise versa. Tilliften waren er niet.
Plastic zeilen met daaroverheen steeklakens hielden de matrassen droog. Nou ja, droog...herinner me nog de dag dat dhr. van Pinxteren de koffiekamer binnenkwam met de eerste versie van de huidige safetex...wat een uitvinding!
De jaren verstreken en de verhuizing kwam in zicht. Po's inpakken en muren bekladden. De verhuisdag was er een om nooit te vergeten. Het slotfeest als einde van het oude gebouw, de griezelroute naar het mortuarium, het dansen in de oude zalen, zomaar dwalen op de OK...
Toen de opening van het nieuwe gebouw: een geweldige lasershow op de parkeerplaats. De Nijmegenaren dachten dat de oorlog uitgebroken was.
Een stukje historie is nog terug te vinden in de vorm van grote pflaten, schilderijen van oude bestuurders en een rondgang met foto's. En gelukkig nog mijn herinneringen. Waarvan acte.
