ZIGZAGGENDE ZOMERZATERDAG

Een gewone zaterdag in augustus. Begin van een weekje vrij en tijd voor een dagje uit met ons gezinnetje plus.
Wat is leuk om te doen met twee zoons in hun twintiger jaren en vriendin? Een dagje jeugdsentiment. Maar dan wel tot 00.00 uur, want in de avond is het sprookjesbos zo mooi. En er is een prachtige lichtshow op het water....
Jongens, maar dan is het zo druk in de Efteling?

Zoonlief komt ons, in de van ons geleende auto, ophalen en zo tuffen we richting onze dromen. De parkeerwachten sturen ons langs vele rijen blik naar een plaats voor onze auto. Zeer gestroomlijnd, zijn ze gewend natuurlijk.
Met de kaartjes al in de hand zijn we zo binnen en meteen zijn daar de blikken van herkenning en nieuwe verrassingen. Plattegrondje scoren en daar gaan we: een leuke, lange dag!
Heerlijk wordt het...de Fata Morgana, Vogel Rok, Python, de Vliegende Hollander, Joris en de Draak, Droomvlucht. We genieten, het weer is top (precies goed zegt de Nederlander dan!). Zoon en vriendin hebben, zoals wij vroeger ook deden, de catering verzorgd. Een tas met etens- en drinkwaren moeten tenslotte mee. In plaats van platgedrukte, kleffe broodjes kaas en hagelslag waren er nu in aluminium gewikkelde harde broodjes met luxe beleg en dito wraps. Dat weer wel!

Zo'n dagje maakt ook dat de psychologie van de Nederlander aandacht krijgt.
Dat zit hem in die zigzaggende zomerrijen vóór men een gewenste beleving mag gaan meemaken.
Wat is dat met de mens om in wachtrijen te gaan staan van drie kwartier tot een uur? Echt bij elke attractie!
Van jong tot oud, iedereen staat vol rust en geduld in de rij, men babbelt eens links en rechts, sommigen eten een broodje, smsjes, spelletjes op de telefoons...fascinerend om te zien.
En je doet het, je gaat echt wachten voor een beleving van hooguit een paar minuten.
Bij de nieuwe attracties is te merken dat er studies van de wachtrij zijn gemaakt.
Kennismaken met het verhaal, spannende hoeken, van de ene ruimte naar de andere gaan, bij het aangaan van de uitdaging de verwachte wachttijd vermelden: allemaal resultaat van uitgebreid, psychologisch onderzoek.

In de avond de nog nooit beleefde uren...donker in de Efteling! Eerst nog een frietje voor de energie (weer wachtrij) en dan, na een laatste uurtje zigzaggen voor de Droomvlucht, het verlichte sprookjesbos. De kleuren van de bomen variëren van fel groen, via geel, blauw, roze, naar paars. De huisjes van Hans en Grietje, vrouw Holle en Roodkapje zijn evenzo sprookjesachtig verlicht. Nieuw sentiment is er bij het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes. We merken nooit geziene zaken op, horen de aloude muziekjes uit de paddestoelen, fotograferen nu digitaal en maken ons niet druk over elkaar kwijtraken...we hebben een mobieltje! Ja, ja, ik was ze kwijt, in het donker is de Efteling echt anders.

En dan het park...lampionnen in de bomen, op alle pleinen muziek, en het blijft maar druk!
De laatste uitspatting is toch echt de licht- en watershow. Wat bijzonder om dit zo mee te maken, een prachtig verlicht spel, op zijn Eftelings, dus helemaal top.
Uitgezwaaid door de tot leven gekomen sprookjesfiguren, vervoegen wij ons om 0.00 uur in de vierwielenblikrij, om om half twee uitgeteld thuis op de bank neer te ploffen.
Een onvergetelijk zigzaggend mooi gezinsdagje rijker, die zere voeten, kuiten en knieën zijn we zo vergeten!

AVOND

Je hebt van die avonden....
Na een bloedheet weekend met drukke avonddiensten, is de maandag een verademing. Vrij en een zalige temperatuur. Een heerlijk dagje: fietsen naar Druten, bijbabbelen met een paar lieve mensen, lekker sporten en nu ben ik in de tuin neergestreken in een romantische buitenbui. Paar kaarsjes aan, een uit Italië meegebracht likeurtje erbij: wie doet me wat!!

Ik laat de zwoele zomeravondstilte op me inwerken. De temperatuur is perfect, als een zachte streling over mijn armen. Het wordt langzaam donkerder en er ontstaan overpeinzingsmomenten. Ik kijk naar de donkere hemel en zie de mensen die ik liefheb en niet meer op deze aarde hun leven leven. Dag pa en ma! Bij jullie in Druten brandt een kaarsje...vanmiddag aangestoken. Wat mis ik jullie. Ik staar nog een poosje, laat het denken over me heen komen en voel opeens een traan.
Ik besef dat ik dankbaar mag zijn voor mijn gezondheid. Ik doe mijn best om lijf en geest up-to-date te houden, maar je weet maar nooit: er kan zomaar wat gebeuren. En dan denk ik aan enkele mensen om mij heen. Mijn taak is het om op welke manier dan ook er voor ze zijn. Een geschenk om dat te mogen en kunnen doen.  Mijn denken springt wat heen en weer tussen gelukkige, verdrietige, mooie hersenspinsels. Ik blijf de adembenemende sfeer voelen.
Zo mijmer ik nog een poosje door...mindfullness is er niks bij! Hé, maar eens een blog over schrijven.

En met mijn likeurtje links, mijn vingers tikkend op de letters, de zwoele romantiek belevend, af en toe starend naar de lucht om te kijken of ze er nog zijn, sluit ik deze woordenrij zuchtend.... een bijzondere avond!