Als de dag van toen......dit zinnetje laat me onmiddelijk terugdenken aan een paar momenten uit het verleden. Die momenten vonden plaats op verschillende dagen, maar ik kan die dagen me nog minuut voor minuut voor de geest halen.
Het waren de momenten waarop ik hoorde dat de kindjes die probeerden in mijn buik aan het leven te beginnen, gestorven waren. De wereld werd even als ijs en mijn lijf was het grootste ijsblok: het liet me behoorlijk in de steek! En ondanks de twee zoons die we inmiddels rijk zijn, zijn het periodes geweest die voorgoed in mijn geheugen gegrift staan. Na zo'n 26 jaren kan ik nog steeds alle gebeurtenissen reproduceren.....
We waren net twee weken getrouwd toen in de 18e week het hartje niet meer te horen was. Weg nagenieten van de bruiloft.....het echte leven begon!! Ik weet nog het bed op de afdeling 2B gynaecologie , naast me een paar oudere dames. Ze konden me toch niet op de kraam leggen! Ik werd ingeleid om de bevalling op gang te brengen en mocht op de kleine verloskamer. Granieten vloer, granieten aanrecht...zo kil! Geen bedje dat klaarstond, wel een paar ervaren plegen die me in de gaten hielden. Het moment van geboorte voel ik nog en wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. .....Het ritje terug naar de kamer op gynaecologie is het volgende. En daar lag ik dan.
De volgende dag kwam de arts, oudere man met zwart haar: of ik het nog wilde zien. Maar ik was boos en zei nee. Hoefde niet! Geen begeleiding, geen warmte , geen arm om me heen, geen foto's die er gemaakt zijn, geen afdrukjes van handjes/voetjes...het was een jongetje geweest dat paste in de palm van een hand.
Ik weet dat er veel lieve mensen om me heen zijn geweest en in de tijd erna werden de uren van die verdriet langzaam minder tot een nieuwe kans op leven zich aandiende.
Dat ging mis in de eerste 11 weken. Ik zat in de wacht met twee collega's, het was winters weer. Daar kwam het moment.....shit! Ik weet dat ik in de nacht nog bij de gynaecoloog ben geweest, maar die kon niets met zekerheid zeggen ( geen volle blaas!) . Ik moest overdag terugkomen met...
De verder nacht veel op een brancard gelegen en het laatste werkuur toch maar opgestaan. Het nachthoofd heeft me naar huis gebracht.
Ik moest de natuur de gang laten gaan en op de verjaardag van mijn moeder begon het. Hup naar het ziekenhuis en er volgde een curettage. Omdat het avond was werd ik wakker op de IC. Of ik een nachtje op de urologie wilde. Nou, daaar had ik geen zin ...ik ga wel naar huis. Zo belde ik om 21.00 met mijn moeder om te zeggen dat alles achter de rug was. Ron's honeymoonquiz was op tv.
Mijn oudste zoon was ruim een jaar toen het weer mis ging. Zonder dat hij het wist heeft hij me bij de eerste momenten veel troost gegeven. En omdat ik alles nu wel kende werd de curettage routine. Pa zette me af bij het ziekenhuis, ma was bij de oudste. Mijn husband werkte en zou me in de middag ophalen. Het hoofd van de afdeling bood excuses aan: ze had alleen nog een bed op zaal voor me. Maakte niks uit, ik dook met met hoofd onder de dekens en liet de dag over me heen komen. In de middag kreeg ik nog bezoek van een collega en 's avonds was ik weer thuis.
Dringend werd me verzocht me bij een volgende zwangerschap op dag 1 te melden. Dan zou ik ingesteld worden op insuline. ( zwangerschapsdiabetes) ....zo geschiedde en mocht ik , een weekje zwanger, me op de kraam melden om tussen de dames die bevallen waren, te leren spuiten!!
Zonder lieve mensen om me heen was het allemaal veel moeilijker geweest en ben ik dankbaar twee zoons te hebben mogen opvoeden tot volwassen kerels. En, owee, diegenen die zeggen dat ze wel een kindje nemen.........voor heel mijn leven hebben die een hele slechte aan mij!!!
Het blijft een wonder en heel bijzonder.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten