Zo'n 5 jaar geleden veranderde onze prima buurman in een boze buurman. En drie keer raden hoe dat kwam? Als ik zeg dat we toen een paar puberende zonen in huis hadden die zeer gezond waren, wordt het al snel begrepen: GELUIDSOVERLAST! Dan heb ik het over de kedoen-kedoen-muziek, een voorliefde voor de basgitaar en knallende deuren als wij het ergens niet mee eens waren. Zoals een goede buur betaamt ben ik netjes aan de deur geweest, sorry gezegd en getracht te bemiddelen. Een uurtje tussen 5 en 6; verder de koptelefoon op....het mocht niet baten: de buurman wilde niets horen! En al stond ik honderden keren onder aan de trap om naar boven te roepen dat die bassen zachter moesten ( en de heren daar redelijk gevolg aan gaven)....niets hielp om de buren te plezieren. Verwijten dat we onze kinderen niet goed op zouden voeden werden om de oren geslagen. Op een dag stond zelfs de politie met twee man sterk op de stoep. Mevrouw, we komen even praten want de buren ervaren overlast. Ik de heren erbij geroepen en een en ander doorgesproken. Toen gingen de heren in uniform naar de buren om verslag uit te brengen en kregen wij het erna weer te horen: rekening houden met elkaar, maar ook is tegen de buren gezegd dat het wonen in een stedelijke omgeving gepaard gaat met enige woonoverlast. Nou, aan mij zal het niet liggen. Ik probeer toch te leven met het idee: ik ben okee en jij bent okee. Dat betekent netjes en op tijd overlast melden, niet 's avonds een berg herrie en verder is er best met mij te praten op een normale manier: wij wonen er ook!
Nou is dat jaren geleden en het contact onderling is tot een zeer minimum beperkt geweest de afgelopen tijd. Tot een paar weken terug er enige vorm van contact ontstond door de 5-jarige dochter die tegen ons kwebbelt als we in de voortuin bezig zijn. Haar moeder, hoogzwanger ( inmiddels bevallen) , werd op de hoogte gehouden van het plaatsen van onze nieuwe kozijnen, het geboor vanwege de nieuwe radiatoren en alle andere geluidsoverlast. Prima, geen punt...liever met dikke buik herrie dan net bevallen...
Haar zware bevalling maakte dat de boze buurman gisteren weer op de stoep stond: of mijn husband kon stoppen met zijn pianospel. We hadden toch op het kaartje kunnen lezen dat zijn vrouw en de baby rusten van 1 tot 3.........daar konden we toch rekening mee houden?
En dan maakt de allereerste zin uit hoe de reacties verder zullen uitpakken. Helaas was die eerste zin niet zo handig; actie-reactie en we kunnen weer van voor af aan beginnen. Was het contact net weer van: goedemorgen, hoe gaat het ermee en wordt alles weer verprutst!!
En op dit moment durf ik nog niet een kopje normaal op het aanrecht te zetten zonder te denken of ze er iets van zullen horen. Ik loop muisstil de trap op en mijn husband piekert er op zijn werk over. Hoe moet dat nu verder?
En waar ik dan het meest van baal is het feit dat ik het niet naast me neer kan leggen. We zijn prima mensen, gedragen ons als fatsoenlijke buren, maar we zullen best wel eens te horen zijn. Gelijk wij ook de anderen eens zullen horen! Ik weet dat ik geen vrienden kan zijn met de hele wereld, maar toch wil ik anderen niet tot last zijn.
Als iemand nu eens mij leert hoe dat moet............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten