Het is zover....na 24 jaren moederen is het moment daar....de jongste gaat uitvliegen! Ik zet me schrap voor het "lege-nest-syndroom". Zou ik er last van krijgen? Zou ik het rouwproces door moeten van het uit huis gaan van de kinderen? Op dit moment kan ik er me niets bij voorstellen.
Het lijkt me heeeeeerlijk om niet meer te hoeven roepen dat dat " kedoen-kedoen" zachter moet, dat hij niet zo verschrikkelijk lang moet douchen, dat de zak chips weg is, dat hij niet elke dag zijn spijkerbroek in de was moet gooien, dat hij de kamer eens op moet ruimen enz enz. Ik wed dat we een hoop bezuinigen: lagere energierekening, lagere waterrekening, minder snoep, koek, chips en cola....Daar kan je toch echt van gaan genieten!
Maar ja, zoals zo vaak is er de andere kant:
Je gaat eens nadenken over al die jaren met de kinderen, nu ga je het resultaat zien van alle inspanningen om ze zo goed mogelijk op te voeden, zouden ze het redden in deze tijd?
En ik kijk de fotoalbums eens door, vind zomaar hun inentingenboekjes en bedenk: wat heb ik toch veel op school gedaan: leesmoeder, ouderraad, rijden naar speeltuinen, organiseren van speurtochten....ik kon altijd want ik heb 15 jaren avonddiensten gedraaid van 18.00 tot 23.00 uur.
Kinderopvang heb ik niet nodig gehad.......
Ik ben dus een moeder geweest van de theepot om 3 uur en ik heb het heerlijk gevonden!
En ondanks het gemopper, gezanik en gezeur herinner ik me nu alleen nog maar de leuke dingen. En ik ben trots op die twee kerels die nu aan het begin van hun eigen leven staan. Die nu in een keer bellen: ma, ik vind het leuk om met je te winkelen (!?) ; die nu een gesprek met je voeren als tussen twee volwassenen en die bij het kleinste mankementje van je zeggen:
JE WORDT OUDER ,MAMA!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten