Om half 1 begonnen om de auto sneeuwvrij te maken. Er ligt een pak van zo'n 20 cm op en het is de bedoeling dat ik vanmiddag naar mijn moeder rij voor het jaarlijkse kerstdiner. De rest van de middag twijfel ik of ik met de auto zal gaan of toch ga fietsen? In Nijmegen is het een ramp op de weg; hoe het in Wijchen is weet ik niet.
Om half 5 stap ik met goede moed de auto in en draai de sleutel om.....niks, nada, noppes. De lichtjes branden, de radio springt aan ( zonder geluid) , maar geen geruststellend geluid van een draaiende moter. Een kleine zucht, ik spring de auto maar weer uit, knal de deur dicht en pak de fiets maar weer.
Warme boots aan, gewone schoenen in de tas, en hup de fiets op.
Zoals verwacht ging het eerste stuk matig, maar de weg van Nijmegen naar Wijchen was een ramp: veel prut en krakerige fietssporen maakten dat het glibberen was. Maar wie schetst mijn verbazing als ik in Wijchen kom: keurige fietspaden waar ik gewoon op fietsen kan. Hooguit wat rommel bij kruisingen maar verder: PLUIM!!!! Ik kan zowaar om me heen kijken om de schitterende wintertaferelen te bekijken: wat is het mooi!!!
Zo kom ik bij de winterse, sprookjesboerderij aan, geheel in kerstsfeer. Binnen klinken de kerstliedjes al en mijn moeder kijkt verheugd als ze ziet dat ik er ben. Altijd leg ik dan mijn ijskoude wang tegen haar wang aan......brrr, zegt ze dan.
Ik krijg een lekker wijntje ingeschonken en na even meegezongen te hebben met de liedjes gaan we aan tafel. Ma en ik zitten samen en zij mag met de verzorgende het buffet openen.
Ze gaat heerlijk zitten eten. Ik kijk dat eens aan: ze weet niet meer goed om te gaan met het bestek. Ze krijgt het vlees niet gesneden, prikt met haar mes in de boontjes en ze gebruikt het mes als zijnde een vork. Heeft niet in de gaten dat ze morst......
Ik wil haar wat aanwijzingen geven maar ben meteen bang dat ze boos wordt: ze neemt niet zoveel aan en ik heb geen zin in scenes. "Zal ik even helpen met het vlees snijden?" Ze laat het tot mijn verbazing toe! "Hier heb je een vork, dat eet makkelijker"; ze hoort me niet. Na enkele momenten pak ik voorzichtig het mes weg en geef een vork. Het mes leg ik een eindje weg want anders pakt ze het weer. Zo eet ze verder: het smaakt haar wel....
Ze zit zo in haar eigen wereldje dat ze met het lege bord opstaat en weer wat aardappelkroketjes haalt bij het buffet. Ondertussen heeft ze rose wangen gekregen van de rosé: een glas dat als limonade naar binnen gaat.
Het is te zien dat ze moe wordt, het duurt ook lang. Ma gaat wat heen en weer lopen, Maakt de knoopjes maar eens los: ze wil naar bed.! Het lukt nog om gezellig het toetje te eten maar daarna is het toch echt op.
Weer wat heen en weer lopen en ze komt nog maar eens naar me toe. Plotseling aait ze over mijn wangen en kijkt me aan. Ze brabbelt wat. Niet te verstaan, maar het klinkt lief. Ze aait nog een paar keer en zegt dan dat ze me een week niet gezien heeft?? En dat het zo fijn is dat ik er ben. Ik moet maar gauw weer terugkomen.
Het moment komt als een mokerslag binnen bij me. Meestal is ze niet zo "dicht" bij me. Het valt zelfs de verzorgende op. Wat een heerlijk kerstcadeautje krijg ik!!! Ik mocht haar helpen bij het eten en dan dit......mijn ma die alleen maar zelf wil zorgen en die dat nu toelaat....echt een wonder!
Helaas betekent het wel dat meneer Alzheimer haar meer omarmt.....niet meer zelf simpele handelingen uit kunnen voeren... de verzorgenden weten het en het is ook al besproken. Maar nu heb ik het zelf gezien.
Ik fiets de 8 kilometer terug in een besneeuwd landschap. Het is donker, maar o zo prachtig. De witte wereld om mij heen , de lichtjes die overal branden, het mogen meemaken van de paar mooie momentjes met mijn moeder.......kerstmis 2010!!!!
De laatste kilometer vergt weer veel van mijn fiets en mijn stuurkunsten. Glibberend kom ik thuis om gelijk mijn kerstblog te schrijven....eindigend met een traan in mijn oog en de zoete muziek van de "Sound of music" op de achtergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten