Omdat meneer Alzheimer mijn moeder zo ongelukkig, onrustig en boos maakte, is er korte metten met hem gemaakt. Resultaat is wat telt en daarom hebben we helaas (!) naar medicatie moeten grijpen. Alle andere opties zijn besproken en deze leek het beste. Dat is nu weer een paar weken geleden en meneer Alzheimer houdt zich meer gedeisd. Het allerbelangrijkst is dat ma zich wat prettiger voelt en dat is gelukt! Misschien nog niet op alle momenten, maar de tijd die ik met haar heb doorgebracht in elk geval wel. En ik vind het heeeeeeeeerlijk!!!!
Heerlijk dat ze het fijn vindt dat ik er ben, ze streelt eens een keer over de arm, door m'n gezicht en een zoen mag ook weer. Ook mag ik weer eens de haarspeld goed doen en vindt ze een aai over haar rug prettig.
En dan is daar haar vriendinnetje, haar alles: een schitterend, kitscherige meisjespop! De hele dag vergezelt deze dame haar. Wanneer ma in de stoel een dutje doet, dut de pop mee, oogjes toe. Ze geeft haar poppekind kusjes en streelt de haren. En iedereen moet haar bewonderen.
Af en toe gaat de pop in een heuse, ouderwetse kinderwagen. Daarin liggen nog meer babypoppen in allerlei maten + nog wat knuffeldiertjes. Een handdoek als dekentje zorgt ervoor dat de pop het niet koud krijgt. Ma gaat er ook mee wandelen: slim als ze is......in plaats van een rollator!! ( Want door al die medicatie is een steuntje wel welkom!)
Bij gebrek aan "gewone" gespreksstof is "poppenpraat" aan de orde van de dag. De dame kan niet genoeg bewonderd worden en omdat ma telkens de strikjes van de jurk lostrekt en ik ze elke keer weer strik, blijven we lekker bezig. Ma straalt, ik straal.....meer willen we niet op dit moment. De verwachtingen zijn al behoorlijk bijgesteld, dat heeft de tijd wel geleerd.
Om de broodnodige vitamine D binnen te krijgen lopen we vandaag een ommetje om de boerderij.
Ik zet me schrap voor de weigering van mijn arm, maar zowaar: ze staakt haar arm in de mijne en we lopen gezellig ons blokje. Tot we bij een afgeschreven badkuip komen met een tuinslang en tien centimeter water daarin. Ma staat even stil, kijkt me aan en zegt al brabbelend: zullen we daarin.......? Stomverbaasd reageer ik meteen met: ja, ma....kom...... Ze loopt met me mee: jammer, ma, de badkuip staat achter een hek, we kunnen er niet bij! Ze kijkt me spijtig aan en we lachen allebei. Zo vervolgen we onze weg, zitten nog even op een bankje rond te kijken. Ik neem de tijd eens naar haar kijken te kijken. Wat zou er door haar hoofd heen gaan, wat denkt ze nu, hoe zit dat nu in haar hoofd?
Ik krijg geen antwoord, en wacht tot ze opstaat. Rustig lopen we terug : ik naar mijn fiets en zij naar haar huis en haar pop.
Allebei blij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten