TSUNAMI

Als een ware tsunami verspreidt een prachtige middellandse zee-kleur zich door ons aller ziekenhuis, tesamen met een helder-witte kleur als ondergrond. Weg met al die grauw geworden, doorschijnende uniformen die in de jaren 90 vast in de mode waren. Ontroerd neem ik afscheid van mijn 6 pakken waarin ik jaren heb gelopen. Ik zie de kapotte randjes van de zakken: een souvenir van het schrijfgerei, de piepers en allerlei andere rommeltjes die verzameld werden. Ik neem afscheid van nummer C126....het kastje waarin mijn mooie pakken na een grondige wasbeurt opgeborgen werden......wat moeten we trouwens met de sleutel? Mijn naam zal verdwijnen in de grote witte massa en we zullen alle pakken voortaan eerlijk delen.

Het ziet er fris uit: al die medewerkers in een nieuw pak. De jasjes met een mooie taille, leuke accenten en meer zakjes......voor nog meer onderscheid in de rommeltjes!

Vanochtend extra vroeg de brug over gefietst. Ik wilde de tijd hebben om eens te zien hoe het werkt daar bij die KIAKUA! Dit is geen Afrikaanse stad of uitdrukking. Nee, het zijn de vier uitgifte- en twee innamepunten voor al die honderden medewerkers die elke dag een uniform nodig hebben.
Het was er gezellig in de lange rij die er stond; ik ontmoette een paar bekenden en zo gebeurde het dat ik voor mijn werk al de nodige babbeltjes had gemaakt. Een goed begin van de dag!
Vervolgens kreeg ik uitleg over de werkwijze van het verkrijgen van die felbegeerde, mooie pakken. Tevreden stelde ik vast dat mijn badge nodig was. Deze wordt weinig gebruikt en dat ding vindt het vast fijn nu ook eens nuttig te zijn. Het zit vast aan een schattig soort verlengbaar lijntje......iedereen kent wel die verlengbare hondenriemen: nou, dan in het klein. Handige gadget, gekregen van vanwege de nieuwe uniformen. Kan ik vast wennen want in de toekomst heb ik die badge meer nodig voor allerlei in- en uitgangen e.d.
Vol trots staat een medewerkster klaar om mij van informatie te voorzien. Nou, badge voor het apparaat en dan intoetsen wat ik wil: een broek of een jasje. Stuk voor stuk dus! De lamp gaat aan en achter het scherm gaat er gezocht worden naar een broek of jas in mijn maat. "Het kan een tijdje duren dat zoeken, zolang het lampje brandt geduldig wachten".........en dat moet je tegen me zeggen zo vlak voor half 8!!! Eindelijk was daar mijn jas, nu de broek.......helaas is mijn maat niet beschikbaar!!! Niet beschikbaar.......wat moet ik dan aan? "Mevrouw, er komen nog containers aan vandaag." Wat ben ik blij dat ik de "öuwe" uniformen nog in mijn kastje heb liggen. Enigzins teleurgesteld vertrek ik naar de afdeling en hijs ik me in een oude broek: grauw en grijs en dun en (te) kort. Met dat prachtige jasje erboven slaat het nergens op, maar ja. Dan wordt het verschil tenminste goed gezien. Vind het toch jammer!

Bij de nieuwe uniformen horen ook nieuwe regels. De kledingreglementen staan op de site de teamleiders hebben opdracht gekregen goed op deze regels te letten: schoeisel in een passende kleur, shirtjes onder het jasje ook passend, men kan maximaal 4 stuks uniform in bezit hebben ( geprogammeerd in badge), inname via KIAKUA stuk voor stuk en niet tegelijk, GEEN uniformen mee naar huis enz enz. Mijn licht-paarse T- shirtje sloeg dus ook nergens op!! Gelukkig hebben mijn, pas nieuwe, klompen veel kleurtjes, waaronder felblauw. Die passen dus wel.

Na mij ondergedompeld te hebben in deze nieuwe mediterraanse sferen keer ik rond vieren huiswaarts. Eerlijk is eerlijk: een hele verbetering...........................en zuchtend staar ik in de avond naar de kleurtjes van mijn T- shirtjes in de kast: het moet wel passen!!!!!