LOSLATEN

Vandaag beleven wij een memorabele dag! Een spannende dag! Geen verjaardag, huwelijk, geen nieuwe baan, geen verhuizing, niets verdrietigs....alhoewel? Wij hebben min of meer afstand gedaan van het meest heilige der heilige in het menselijke bezit. En dat doet zeer. Afgelopen woensdag kregen wij per sms te horen dat onze zoon een van de meest belangrijke diploma's in zijn leven heeft gehaald: de kleur is roze!!!! Meteen is daar de vreugde: hoe is het mogelijk de eerste keer? Wat scheelt ons dat KLAUWEN met geld, niet meer die vreselijke rijexamenstress. En de volgende seconde: die zoon moet nu de praktijk in, kan geen auto bekostigen, die van ons staat de meeste tijd te staan.....pap, mam, kan ik de auto lenen. Vandaag is het zover. Voor het eerst zonder instructeur in een auto, met pa gaan tanken en een stukkie rijden. Dan de papieren overhandigen en, oh, hij moet ook een sleutel! Daar gaat-ie dan, vriendin en broer erbij. Een beetje hortend in de achteruit, zachtjes naar achteren. Nog even laten zien dat hij weet waar de toeter zit en dan de bocht om, ( te) keurig langs het randje. Pa en mam zwaaien nog maar eens en lopen naar binnen. Het voelt leeg zo zonder de heilige koe, alsof je iets vreselijk mist, terwijl we soms weken de auto niet gebruiken. Loslaten van je kinderen: voor ons geen probleem, maar het loslaten van je kind in onze auto!!! Dat voelt heftig, oei oei.