Het valt niet altijd mee in ons beroep. De afgelopen dagen eens flink na moeten denken en me van alle kanten serieus toegesproken. Er zijn namelijk van die dagen waarop je denkt: waarom doe ik dit vak eigenlijk? Ben het spuugzat!!!
Aan dit denken gaat meestal een incident vooraf. Zo ook deze keer. Het kan namelijk voorkomen dat je als verpleegkundige niet aan de verwachtingen van patient en/of familie kan voldoen . De redenen doen er eigenlijk niet toe, maar het kan dan gebeuren dat je een hoop bagger over je heen krijgt. Zo voelt dat tenminste.
En je gaat het incident vol goede moed te lijf. Je spant je in om goede oplossingen te krijgen, gesprekken te voeren volgens de boekjes, super rapportages te schrijven, meeleven enz enz. Bij collega's en teamleider krijg je dan alle steun, iedereen hoort je verhaal aan, tranen worden gedroogd: allemaal super!!
Maar dan zit je thuis en maalt alles nog wel honderd keer door je hoofd. Je spreekt jezelf toe: je hebt alles goed gedaan, incidenten kunnen gebeuren, het ligt niet aan jou, het is de onmacht van patient en familie, zij moeten hun gevoelens ook kunnen uiten, het incident is niet terug te draaien, wat kun je hiervan leren, zouden ze een klacht indienen?
Waarom balen we zo van die bagger en kunnen we onze energie niet halen uit de vele mooie, goede en dankbare momenten?
Waarom beseffen we zo weinig dat we kennis en ervaring hebben, dat we doen wat we kunnen, dat we wel vriendelijk en behulpzaam zijn, maar we niet almachtig zijn! Dat we fijne collega's hebben die ieder een eigen identiteit hebben, dat we meer lachen dan huilen en dat de dagen met een sterretje veel vaker voorkomen dan dagen met donkere wolken.....
Ik spreek mezelf maar weer eens toe: een goed mens met een berg aan kennis en ervaring.....dat die baggeraars er maar een hele kluif aan mogen hebben!!!! KOP OP!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten