Mijn gevoel zegt me om vandaag de acht kilometer naar mijn moeder met de auto af te leggen. Geen zin om te fietsen. Op mijn bestemming aangekomen wordt er met smart op me gewacht. Of ik even met mijn moeder naar de SEH kan gaan om haar onbegrepen klachten te laten onderzoeken. Ze heeft al een tijdje pijn.
Wat een mazzel dat ik de auto bij me heb!! En wat balen dat mijn vrije middag dus naar de knoppen is!!
Want mijn gevoel zegt me ook dat dat een heerlijke middag gaat worden daar met mijn moeder op de SEH. Zowiezo gaat een bezoek aan een SEH in de uren lopen, maar met mijn moeder wordt het helemaal bijzonder tijdrovend. Meneer Alzheimer gaat namelijk mee!!
Het verwardt me en ik probeer mijn hoofd helder te krijgen. Ik besef me onmiddelijk dat ik me goed op de hoogte moet stellen van de klachten, problemen, wat er aan gedaan is, de resultaten enz.
Gelukkig zijn arts en verzorgende goed op de hoogte en vertellen me de gegevens die ik denk nodig te hebben.
Op naar de SEH.
Mijn moeder begrijpt als eerste al niet waarom ze meegaat naar de SEH. "ik heb helemaal geen pijnklachten"
Toch gaat ze mee en ik help haar in de autgordels. Ze vindt het een mooie auto. Tijdens de rit vraagt ze meerdere malen waar we naar toe gaan en of ze niet terug naar huis kan.
Nee, we gaan even naar de eerste hulp om een foto te laten maken.
Daar aangekomen melden we ons bij de balie. Ik laat mijn moeder op een stoel plaatsnemen en meld haar aan. Gelukkig aan de copie ID-kaart gedacht. Dat moet tegenwoordig. Ze hadden ons vanochtend al verwacht, wordt me verteld. Ik vind het allemaal best....dat waren dus de gemiste telefoontjes van de verzorgende!! We zijn er nu.
U kunt even plaatsnemen.
Ik ga naast mijn moeder zitten en stel me op het wachten in. Een conversatie begint:
waar zijn we nu? In het ziekenhuis. O, wat kom ik hier doen? Een foto maken. O, kunnen we niet naar huis? Straks, als de foto klaar is. O.
Een ander slachtoffer komt binnen. Samen met twee politiemannen. Ik weet wat dat betekent, maar mijn moeder niet. Ze vindt het maar niets en denkt dat ze voor gaan kruipen. De uniformen worden belangstellend bekeken.
Na een kwartier worden we gehaald voor stap 1: een plaatsje in een van de kamers. Nu wachten op een verpleegkundige.
Ik weet wat er komen gaat: als goed verpleegkundige ga je het gesprek aan met de patient. Vraagt naar zijn of haar klachten en maakt rapport. Ja hoor, daar gaat het gebeuren.
Zo, mevrouw, wat zijn de klachten? Klachten? Ik heb geen klachten.
Ik zie de verpleegkundige denken: wat is hier aan de hand?
Rustig zit ik deze conversatie te bekijken en vertel uiteindelijk waarvoor mijn moeder komt. Tegelijk meld ik de verpleegkundige dat meneer Alzheimer meegekomen is en zij beter met mij kan communiceren.
Er moet dus afgeweken worden van de geijkte paden en dat kost zichtbaar moeite.
De conversatie richt zich nu op mij. Veel vragen en ik kan ze niet allemaal beantwoorden. Ik besef meteen dat dat ook geen doen is. Ik zie mijn moeder 1 maal per week, en ben dus niet op de hoogte van alle wel en wee van haar. Zeker niet van de kleine dagelijkse dingetjes.
Wat een ellende!
Er gaat een foto gemaakt worden. Op naar de rontgen. Weer wachten. Mijn moeder gaat maar eens rondlopen. Ze vindt het niks dat er anderen voorgaan. Wanneer zijn wij aan de beurt?
Voor mij is er geen verschil tussen het begeleiden van mijn twee-jarig kind en haar. Het verscheurt me!!!
Eindelijk aan de beurt en de laborant vraagt mijn moeder binnen. Ik ga mee wat ook weer voor vragende blikken zorgt. Ik zeg er meteen bij dat ik ook mee naar binnen kom. Weet hij het vast!
Ik moet toch maar weer zeggen dat ook hier meneer Alzheimer bij ons is.
De foto is snel gemaakt en wij weer terug naar de SEH. Nu wachten in een onderzoekskamer want de dokter komt zo.
Nadat mijn moeder weer drie maal heeft gevraagd wat ze hier moet doen, komt eindelijk de dokter haar onderzoeken . En mevrouw, wat zijn de klachten? Omdat dit de zoveelste keer is, schiet ik bijna in de lach. Ik vertel maar weer waarvoor zij hier is . De arts heeft nog meer vragen en ik moet wederom een aantal antwoorden schuldig blijven. Wat is dat moeilijk op deze manier, vreselijk!
Ik merk aan de dokter dat zij ook niet veel verder komt. Ze gaat de foto bekijken en komt dan terug om het resultaat mee te delen.
Ik hoop dat we nu voor de laatste keer moeten wachten. Mijn moeder kleedt zich aan en loopt de ruimte eens door. Ze vraagt zich af waar ze is en trekt de kastjes maar eens open. Ik laat haar maar. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten. Op de foto's is niets te zien en zal het advies zijn: afwachten.
Wij weer terug naar haar huis. Ze is dolblij weer in haar vertrouwde omgeving te zijn.
En ik......ik ben een ervaring rijker!
Mijn moeder en meneer Alzheimer in het ziekenhuis.
Haar pijn was in mijn hart terechtgekomen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten