Deze zin fascineert me al heel erg lang. Het is de titel van een documentaire van Cherry Duyns over het verpleegkundige leven in de nacht. Hij heeft jaren geleden het werk van de verpleegkundige in de nachtdienst in beeld gebracht. Naar mijn beleving was dat erg indrukwekkend !!
En de zin klopt nog steeds: zolang de verpleegkundige de pen ter hand moet nemen om rapporten te schrijven, zal dit in de nacht met rood gebeuren.
Zo ook deze nacht.
Wat is het toch bijzonder om in de nachtelijke uren te werken. Het lijf kriebelt en wil graag slapen. Soms ziet je wazig uit de ogen. En tegen 5 uur is daar de welbekende dip!
De start is goed te doen. Er wordt een ronde gelopen , vochtbalanzen afsluiten, antibiotica's klaarmaken: de avond gaat over in de nacht. Rust is het credo!!! Aan de patienten wordt gevraagd of er nog iets gedaan kan worden: plassen, anders liggen, glaasje water, warme melk, slaaptabletje, schouderklopje, paracetamolletje......kortom: een uur vliegt zo voorbij. De gang is summier verlicht door de lampjes van de nooduitgangen, op de kamers is het donker. En het is stil, af en toe verstoord door een hoestje of een piepje.....van de infuzen of de bellen , wel te verstaan. Ondanks de zachte schoenzolen lijkt het of deze 80 decibel produceren als je naar een bel loopt.
Hartverzakkingen krijg je wanneer er , volkomen onverwacht, iemand uit bed valt; of wanneer er een infuus verwijderd is en een luguber bloedspoor zichtbaar wordt. En in een donkere hoek een verdwaalde patient vinden is ook zoiets!!!! En het is me ook overkomen dat ik een in-wit uitziende patient in bed zag liggen: onverwacht overleden. En geloof me: in de nacht is dat allemaal veel indrukwekkender dan overdag!!!
Het in de nacht begeleiden van familieleden die waken bij een dierbare heeft iets speciaals. Het zachte praten, meer tijd hebben, weten dat deze momenten voor de familie onvergetelijk zijn, dat je bij het bijzondere moment van de overgang van leven naar de dood mag zijn: het zijn wonderlijke momenten!!
En dan zijn er nog de minuutjes dat je met je collega een leuk of diep gesprek voert, elkaar beter leert kennen, het samen op die afdeling werken, het moment dat het licht begint te worden, de vogels gaan fluiten, de vroege diensten binnen druppelen. Zo is het een aaneenschakeling van vele aparte momenten, allen versterkt door het speciale van de nachtelijke wereld in een ziekenhuis.
Nog even schrijven in het rood en dan roept het bed.....maar de wereld ontwaakt!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten