Het komt in een keer in me op: ik ga vanavond naar ma. Hoef ik morgen en overmorgen niet en heb ik lekker twee hele vrije dagen voor mezelf!! Prima plan. Dus na het eten kijk ik in de spiegel: zit alles goed? Ik pak de schone kleren en neem twee oude boeken over antieke poppen mee. Misschien vindt ma dat leuk, het zijn ook haar boeken en zo heeft ze wat te bladeren.
Meteen even tanken onderweg......
Ik ben een beetje te vroeg want dames en heer zitten nog aan de avondboterham. Met een kopje thee ga ik naast ma zitten en er volgt een gesprekje over en weer. Dat loopt goed, denk ik.
Rustig natafelen zit er helaas niet in want ma is tot de conclusie gekomen dat de tafel afgeruimd moet worden. En dan gebeurt dat ook, zelfs het tafelzeil wordt al gepoetst terwijl sommigen nog kleine stukken koek op hun bord hebben liggen. Nee, het moet schoon!! Rustig blijven zitten en niet te veel tegenin gaan; laat haar maar!
De twee boeken worden verheugd bekeken: ja, die zijn van mij. Meteen moeten ze weer in de tas, want ze is bang dat iemand ze afpakt! Niet laten zien aan die anderen....
Van het ruimen wordt ze onrustig. Telkens geeft ze aan dat ze weg wil, naar ergens anders, naar haar moeder, naar haar zoon. "En ze houden me maar hier, ik heb zat gewerkt, al die lui, het is allemaal niks......" De gangbare antwoorden voldoen vandaag niet. Afleiden lukt ook niet. In de hoop dat was opruimen positief werkt gaan we naar haar kamer. En terwijl ik de kast inruim trekt ze de jas aan. "Ik ga weg....." Misschien is een eindje lopen goed en we besluiten maar eens rond de boerderij te lopen. Er waren kleine kuikentjes, misschien vind ik die nog en leiden ze af.
Ik meld dat we weggaan en ik wacht tot ma , met haar chip in de schoen, de deur open doet. Ik neem haar stevig bij de arm en ze laat dat toe. Fijn, dat geeft hoop! Onderweg blijft ze maar foeteren over weg willen en die lui. En ik blijf maar babbelen, afleiden, dat ik wel eens zal kijken of er iets anders is, maar dat ze aan het verbouwen zijn enz enz. Op een moment vertrouwt ze me iets toe: "kijk eens naar dit beestje......" Verbaasd vraag ik wat ze bedoelt. "Ja, in mijn zak.....nee, niet de jaszak....maar die andere." En uit haar broekzak haalt ze een klein piep-beestje dat ze laatst gekocht/gekregen heeft op de rommelmarkt. "Ja, dit hou ik bij me, want anders pakken ze het af." Ik bevestig dat ze het inderdaad bij zich moet houden. Stop het maar goed weg!!
We zijn weer terug van ons rondje en ma doet de deur weer open. Fijn, wanneer de verzorgende dan even op ma let , kan ik naar huis. Maar helaas is de verzorgende even naar het andere huisje om hulp te bieden en kan ik dus niet weg zonder dat ma voor mij de deur opendoet. En dat gaat niet lukken want dan wil ze mee.
Ik zucht maar eens.....dit gaat fout vanavond!!! Ma, inmiddels van de wc, wil weer naar buiten: dus lopen we weer een rondje boerderij. Vasthouden mag ik niet en ze blijft maar boos. Mijn afleidingsmaneuvres werken niet meer en ze wordt steeds bozer en geagiteerder.
O,jee, Elise, dat wordt alle zeilen bijzetten, pleegknop aan en gevoel uit. Terug bij de voordeur is de verzorgende weer op haar plek en die heeft de seresta al in de hand. Ik probeer nog maar eens het poppenboek. Ma klemt het vast in haar handen en zal het niet meer los laten. Ze blijft boos en trilt van woede. Soms lijkt het of ze met het boek een mep wil verkopen. Ik wil eigenlijk naar huis en pak de was en tas. Ma ziet dat en loopt mee. "Kun je mij niet meenemen? Ik wil weg...." De verzorgende loopt mee en probeert haar af te leiden. Ik vlieg de auto in, maar voor ik weg kan rijden staat ze al weer aan de autodeur. Zo lukt het niet en ik ga nog maar eens een keer met haar de boerderij rond. De verzorgende loopt terug en zal seresta klaarleggen.
Het rondje is nog heftiger: ze blijft maar boos en houdt het boek trillend vast. Giftig is ze.
Ik zeg niet meer zoveel, maar denk van alles. Triest hoe dit zo moet. Ma, die zich altijd zo onder controle had, zo verstandig was en zo nuchter kon reageren. En nu compleet de controle kwijt is!
Ik aai de "boerderij-hond" die ons inmiddels vergezelt. Ma zegt een lief woordje en meteen hoop ik dat dat de afleiding kan zijn. Nee, hoor......de voordeur ziend begint ze weer. Ik begin het zat te worden en ben blij dat ze naar binnen wil. De verzorgende stelt koffie voor en we proberen dat of ma een seresta wil. Eerst niet, maar na een paar minuten wil ze van mij wel het tabletje aannemen. Voor de blaasontsteking. ( Ik moet toch wat!!) Ze neemt het in en ik zit rustig bij haar. In mijn hoofd beraam ik een plan om weg te komen. Via de voordeur lukt niet want dan loopt ma mee. Als ze naar de wc gaat? Ik stel dat voor, maar ze hoeft niet. Ik wacht maar weer: ma wil toch over een paar minuten lopen: lang zitten kan ze niet. Opeens bedenk ik: via de binnendeur en dan via de openbare ruimte naar buiten! Dat moet lukken. Ik geef aan dat ik naar de wc ga en de verzorgende reageert op mijn knipoog en blikken: via de binnendeur!! Okee, en dat plannetje lukt.
Ik zeg ma dat ik naar de wc ga en loop de kamer uit. De verzorgende gaat mee en we wisselen nog wat woorden. Dat gaat goed!! Ik word de openbare ruimte ingelaten en weet: die deur!
SHIT!!!! Op slot! Mijn hemel wat nu: alle deuren die er zitten zijn op slot. Ik kan er helemaal niet uit en er is geen telefoon. Mijn brein werkt op volle toeren. Eerst maar eens aan het koord op de wc trekken. Misschien gaat er ergens een bel en dan komen ze wel kijken. Helaas...niet dus.
Ik ga maar eens rustig voor het raampje staan. Zo kijk ik in de gang van de woning van ma.
Na een paar minuten verschijnt de verzorgende en ziet mij staan: ze komt meteen op me af: ik kan er niet uit; alles zit op slot!!! We lachen en ze maakt snel de deuren voor me open. Als laatste zegt ze tegen me: met je moeder gaat het wel weer. Ze vroeg waar je gebleven was. Ach, wat jammer, was haar reactie toen er geantwoord werd dat ik naar huis was. En vervolgens ging ze weer verder met de normale dingen!!!
En ik, ik rende naar de auto, sjeesde weg en kon toen weer rustig ademhalen. Dat was effe heftig!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten