ALS DE DAG VAN TOEN......

Als de dag van toen......dit zinnetje laat me onmiddelijk terugdenken aan een paar momenten uit het verleden. Die momenten vonden plaats op verschillende dagen, maar ik kan die dagen me nog minuut voor minuut voor de geest halen.

Het waren de momenten waarop ik hoorde dat de kindjes die probeerden in mijn buik aan het leven te beginnen, gestorven waren. De wereld werd even als ijs en mijn lijf was het grootste ijsblok: het liet me behoorlijk in de steek! En ondanks de twee zoons die we inmiddels rijk zijn, zijn het periodes geweest die voorgoed in mijn geheugen gegrift staan. Na zo'n 26 jaren kan ik nog steeds alle gebeurtenissen reproduceren.....

We waren net twee weken getrouwd toen in de 18e week het hartje niet meer te horen was. Weg nagenieten van de bruiloft.....het echte leven begon!! Ik weet nog het bed op de afdeling 2B gynaecologie , naast me een paar oudere dames. Ze konden me toch niet op de kraam leggen! Ik werd ingeleid om de bevalling op gang te brengen en mocht op de kleine verloskamer. Granieten vloer, granieten aanrecht...zo kil! Geen bedje dat klaarstond, wel een paar ervaren plegen die me in de gaten hielden. Het moment van geboorte voel ik nog en wat er daarna gebeurde weet ik niet meer. .....Het ritje terug naar de kamer op gynaecologie is het volgende. En daar lag ik dan.
De volgende dag kwam de arts, oudere man met zwart haar: of ik het nog wilde zien. Maar ik was boos en zei nee. Hoefde niet! Geen begeleiding, geen warmte , geen arm om me heen, geen foto's die er gemaakt zijn, geen afdrukjes van handjes/voetjes...het was een jongetje geweest dat paste in de palm van een hand.

Ik weet dat er veel lieve mensen om me heen zijn geweest en in de tijd erna werden de uren van die verdriet langzaam minder tot een nieuwe kans op leven zich aandiende.
Dat ging mis in de eerste 11 weken. Ik zat in de wacht met twee collega's, het was winters weer. Daar kwam het moment.....shit! Ik weet dat ik in de nacht nog bij de gynaecoloog ben geweest, maar die kon niets met zekerheid zeggen ( geen volle blaas!) . Ik moest overdag terugkomen met...
De verder nacht veel op een brancard gelegen en het laatste werkuur toch maar opgestaan. Het nachthoofd heeft me naar huis gebracht.
Ik moest de natuur de gang laten gaan en op de verjaardag van mijn moeder begon het. Hup naar het ziekenhuis en er volgde een curettage. Omdat het avond was werd ik wakker op de IC. Of ik een nachtje op de urologie wilde. Nou, daaar had ik geen zin ...ik ga wel naar huis. Zo belde ik om 21.00 met mijn moeder om te zeggen dat alles achter de rug was. Ron's honeymoonquiz was op tv.

Mijn oudste zoon was ruim een jaar toen het weer mis ging. Zonder dat hij het wist heeft hij me bij de eerste momenten veel troost gegeven. En omdat ik alles nu wel kende werd de curettage routine. Pa zette me af bij het ziekenhuis, ma was bij de oudste. Mijn husband werkte en zou me in de middag ophalen. Het hoofd van de afdeling bood excuses aan: ze had alleen nog een bed op zaal voor me. Maakte niks uit, ik dook met met hoofd onder de dekens en liet de dag over me heen komen. In de middag kreeg ik nog bezoek van een collega en 's avonds was ik weer thuis.
Dringend werd me verzocht me bij een volgende zwangerschap op dag 1 te melden. Dan zou ik ingesteld worden op insuline. ( zwangerschapsdiabetes) ....zo geschiedde en mocht ik , een weekje zwanger, me op de kraam melden om tussen de dames die bevallen waren, te leren spuiten!!

Zonder lieve mensen om me heen was het allemaal veel moeilijker geweest en ben ik dankbaar twee zoons te hebben mogen opvoeden tot volwassen kerels. En, owee, diegenen die zeggen dat ze wel een kindje nemen.........voor heel mijn leven hebben die een hele slechte aan mij!!!

Het blijft een wonder en heel bijzonder.......

BONJE MET DE BUREN

Zo'n 5 jaar geleden veranderde onze prima buurman in een boze buurman. En drie keer raden hoe dat kwam? Als ik zeg dat we toen een paar puberende zonen in huis hadden die zeer gezond waren, wordt het al snel begrepen: GELUIDSOVERLAST! Dan heb ik het over de kedoen-kedoen-muziek, een voorliefde voor de basgitaar en knallende deuren als wij het ergens niet mee eens waren. Zoals een goede buur betaamt ben ik netjes aan de deur geweest, sorry gezegd en getracht te bemiddelen. Een uurtje tussen 5 en 6; verder de koptelefoon op....het mocht niet baten: de buurman wilde niets horen! En al stond ik honderden keren onder aan de trap om naar boven te roepen dat die bassen zachter moesten ( en de heren daar redelijk gevolg aan gaven)....niets hielp om de buren te plezieren. Verwijten dat we onze kinderen niet goed op zouden voeden werden om de oren geslagen. Op een dag stond zelfs de politie met twee man sterk op de stoep. Mevrouw, we komen even praten want de buren ervaren overlast. Ik de heren erbij geroepen en een en ander doorgesproken. Toen gingen de heren in uniform naar de buren om verslag uit te brengen en kregen wij het erna weer te horen: rekening houden met elkaar, maar ook is tegen de buren gezegd dat het wonen in een stedelijke omgeving gepaard gaat met enige woonoverlast. Nou, aan mij zal het niet liggen. Ik probeer toch te leven met het idee: ik ben okee en jij bent okee. Dat betekent netjes en op tijd overlast melden, niet 's avonds een berg herrie en verder is er best met mij te praten op een normale manier: wij wonen er ook!

Nou is dat jaren geleden en het contact onderling is tot een zeer minimum beperkt geweest de afgelopen tijd. Tot een paar weken terug er enige vorm van contact ontstond door de 5-jarige dochter die tegen ons kwebbelt als we in de voortuin bezig zijn. Haar moeder, hoogzwanger ( inmiddels bevallen) , werd op de hoogte gehouden van het plaatsen van onze nieuwe kozijnen, het geboor vanwege de nieuwe radiatoren en alle andere geluidsoverlast. Prima, geen punt...liever met dikke buik herrie dan net bevallen...

Haar zware bevalling maakte dat de boze buurman gisteren weer op de stoep stond: of mijn husband kon stoppen met zijn pianospel. We hadden toch op het kaartje kunnen lezen dat zijn vrouw en de baby rusten van 1 tot 3.........daar konden we toch rekening mee houden?
En dan maakt de allereerste zin uit hoe de reacties verder zullen uitpakken. Helaas was die eerste zin niet zo handig; actie-reactie en we kunnen weer van voor af aan beginnen. Was het contact net weer van: goedemorgen, hoe gaat het ermee en wordt alles weer verprutst!!

En op dit moment durf ik nog niet een kopje normaal op het aanrecht te zetten zonder te denken of ze er iets van zullen horen. Ik loop muisstil de trap op en mijn husband piekert er op zijn werk over. Hoe moet dat nu verder?
En waar ik dan het meest van baal is het feit dat ik het niet naast me neer kan leggen. We zijn prima mensen, gedragen ons als fatsoenlijke buren, maar we zullen best wel eens te horen zijn. Gelijk wij ook de anderen eens zullen horen! Ik weet dat ik geen vrienden kan zijn met de hele wereld, maar toch wil ik anderen niet tot last zijn.

Als iemand nu eens mij leert hoe dat moet............

MULTITASKEN

Ja, hoor: het is er weer!!! Een avond werken waarbij de grootste kwaliteit van de vrouw: multitasken, tot haar recht komt. En dan bedoelen ze eigenlijk dat de vrouw twee dingen tegelijk kan: nou, vanavond werd gevraagd of het er tien tegelijk konden zijn!
En niets leuker is om dan al die werkzaamheden te benoemen:
Om half 3 starten de werkzaamheden met rapporten lezen. Dat gaat nog wel.
Maar zo gauw de vroege diensten uit beeld zijn begint het:
- communicatie met de room-service over opruimwerkzaamheden, tegelijk hun vragen beantwoorden over de voeding.
- leerling begeleiden; werk verdelen, collega gaat andere kant helpen. Niet leuk, maar ik beslis met argumenten.
- arts bellen omdat er iemand hoge koorts heeft
- opdracht geven om iemand anders te catheteriseren
- opdracht geven om koortsmeneer te prikken
- formulieren klaarmaken hiervoor
- radiologie bellen om een longfoto te laten maken, volgende formulier
- meneer zuurstof geven, slangen regelen, op maat knippen en aanbrengen. Geluk: zuurstofklok zat in de muur!
- telefoon beantwoorden over een overgeplaatste mevrouw
- arts bellen over het plaatsen van medicatiepompjes
- is okee, dus medicatie regelen
- in ontvangst nemen van opiatenkaarten en tekenen
- collega vragen mee te kijken naar klaarmaken pompjes
- opsturen van opiatenmedicatie van overgeplaatste mevrouw
- familie vraagt naar ontslagpapieren van een meneer
- arts vraagt nog een keer bloed te prikken
- secretaresse gaat weg: telefoontjes aannemen
- nog een meneer gaat naar huis, weer ontslagpapieren.
- apparaten voor de pompjes pakken
- pompjes inbrengen ( via onderhuidse naaldjes)
- familie uitleg geven hierover
- leerling gaat medicatie delen, heeft vragen
- met andere collega meneer wisselligging geven
- shit, leerling prikt zich. Prikincident melden. Dame op lab weet niet hoe; ik ook niet.....
- shit, te laat met insuline ( het is 18.00 uur voor je het weet). Afspraken gemaakt hoe het beter kan en opgelost.
- familie formulier voor anaesthesie gegeven, uitleg....
- telefoon maar even laten rammelen: eerste prioriteit is nu medicatie afronden
- shit, medicatie van 15.00 niet gegeven ( vroege dienst!); nagekeken hoe en wat en opgelost.

Dit alles tussen 16.00 en 18.30......wat heb ik een droge keel!!!!!
Eerst iets eten en drinken en als we straks tijd hebben moeten we nog de administatie doen. Laat die maar even liggen.
En dan is na achten de rust wedergekeerd, werken we prettig en gaan we over op "singletasken":
alle aandacht voor de enkele actie!!! Om 22.00 nog de resterende rommel opruimen en dan komt de nachtdienst.....zijn we toch heel tevreden over deze avond!

MENEER ALZHEIMER MAAKT EEN PUZZEL

ZZP 7 betekent heel wat als ik dat zo in het boekje lees. Maar voor mijn moeder is het een geschenk: er is meer zorg en begeleiding mogelijk. Yes!!
En, het klinkt zo verschikkelijk, het was nodig. De woongroep vraagt zeer veel zorg en begeleiding. Om de dag voor deze zes mensen in goede banen te leiden is veel nodig, en met name het communiceren met deze mensen, ieder in een eigen wereld, vraagt veel kennis en ervaring. En dan maakt een hokje "ZZP 7" het mogelijk om meer begeleiding in te zetten. Ook is er veel aandacht voor begeleiding en scholing van de groep verzorgenden.

En dan gebeurt het dat ik op een dag kom en zie dat mijn moeder met een legpuzzel bezig is. Onder de hoede van een stagiaire zit zij heerlijk stukje voor stukje te passen en te meten. Het beeld van twee kleine poesjes in een houten bakje komt langzaam in beeld. Heel stiekem worden er af en toe wat stukjes op de juiste plek gemanouvreerd. En elk passend stukje vervuld haar met trots. Ze kijkt stralend rond en haar ogen glimmen: zie je dat het goed is!!!! De laatste stukjes gaan helemaal goed en ze gaat meteen rond om iedereen het resultaat te laten zien.
Puzzel twee: die met twee kleine hondjes en 35 stukjes doen we samen. Kop koffie erbij, koekje en we maken samen een half uurtje vol. En wederom is ze trots als het haar lukt de puzzel te leggen. Ik geniet van haar blik. Ze is blij en tevreden, heeft zich anderhalf uur zich bezig kunnen houden, niet hoeven te zoeken naar haar pa en ma.....heerlijk!!
De deksels gaan op hun plek en de verzorging wordt gevraagd de puzzels goed op te bergen: ze zouden eens afgenomen worden!!  En ik........ik hoef nu niet te vluchten, krijg bij weggaan weer een knuffel, en voel me zelf een stuk beter. Mijn moeder is even een beetje gelukkig geweest. Ik heb ervan genoten....

De volgende dag struin ik de Wibra door op zoek naar nog meer van die puzzeltjes. Ja, hoor: een met dolfijnen......super: 1.40 euro om een mens gelukkig te maken, heerlijk toch!!! En ik hoop dat meneer Alzheimer ervoor zorgt dat ze nog vaak van die puzzels mag genieten....ze zijn elke dag nieuw voor haar!! Geeft het haar geluk en dat is het allerbelangrijkst!!!