DUBBEL

December 2010.....deze maand staat in het teken van de sneeuw. Wat is er een grote hoeveelheid gevallen!!!! En wat ligt het lang!!!!!!

Het land is weer flink van slag en het nieuws wordt beheerst door alle problemen die het witte goedje veroorzaakt.
Ik ben ook van slag : het is werkelijk schitterend buiten , prachtige winterwandelingen maken, foto's knippen , de sneeuw knispert onder de voetzolen, het geluid buiten is anders en het lijkt of de wereld kleiner en knusser wordt. Binnen is het extra sfeervol: kerstboom, kaarsjes, lichtjes en lekker warm! Altijd beter dan van die grauwe, saaie, sombere dagen....nee, daar is ook niets aan.....

Maar ja, die mooie, prachtige winterlandschappen kennen ook een andere kant: het is niet elke dag een mooie winterwandeling maken; nee, ik moet ook naar het werk, de boodschappen doen, naar mijn moeder toe, de auto doet het niet ( we rijden echt te weinig)....dat soort dingen. En dat valt niet mee. Het is ploeteren door de sneeuw, die al snel verandert in drab en gladheid. Men klaagt steen en been over de wegen en de fietspaden. Het is een ramp om ergens naar toe te moeten. Neem zondagochtend half 7: het werkt roept en er is 20 cm sneeuw gevallen. De hele week is er al gemopper, gezanik en gezeur op de schoonmaakploegen van de Dar, maar op zondagochtend half 7 hoef je helemaal niets te verwachten. Elk normaal denkend mens blijft in bed, maar toch zijn er die gewoon naar het werk moeten....met name die in de zorg!

Na lang wikken en wegen besluit ik maar te gaan lopen. Vertrek op tijd, broodtrommel in de jaszak en het mobieltje aan de andere kant. Gewoon lopen is er niet bij, elke stap betekent: voet op tillen en een paar centimeter verder zetten. Tjonge, jonge: moet ik zo op het werk komen? Af en toe sta ik stil om om me heen te kijken; het is zo verstild en zo bijzonder! Op dit idiote tijdstip loop ik hier in het donker door sneeuw. De wereld is sneeuw , overal waar ik kijk! Ik krijg het warm van het lopen, das los, handschoenen uit. Gelukkig zijn er her en der sporen van fietsen (?) en maak ik daar dankbaar gebruik van om wat sneller door te kunnen stappen. Het laatste stuk loop ik maar op straat. De paar bandensporen van de auto's maken het lopen makkelijker. Stoer kom ik kwart over 7 de afdeling op en klop de sneeuw maar eens van de laarzen. Ik heb wel een wienertje verdiend.

Gelukkig had ik na het werk een liftje.....

En dan maar hopen dat het na een paar dagen over is, maar nee! Pietje ( Paulusma) geeft aan dat er echt een witte kerst aan komt en er blijft maar sneeuw vallen.
Dus ook maar de boodschappen in fases: lopend , elke dag een beetje. Elke dag de stoep weer vegen en elke dag glibberend en glijdend, lopend en fietsend naar het werk zien te komen.
Het is zo dubbel allemaal: genieten van al die pracht en de veranderende wereld, maar tegelijk balen dat het zo moeilijk is ergens te komen. Ik doe beide tegelijk!!!!