Wanneer om kwart over 6 de wekker gaat denk ik niet meteen aan welke dag het is: ik moet werken en dat betekent opstaan, boterhammen smeren en de fiets op. Ik zie tegen deze dag op: werken, vergadering van 3 tot 5 en dan om 7 uur vanavond weer hier om te verschijnen voor de klachtencommissie als getuige/deskundige over een voorval van een aantal jaren terug, maar waar nu pas een klacht over gekomen is. Gelukkig niets persoonlijks, maar toch....je weet nooit wat ze gaan vragen. En om het dan juridisch zuiver te houden, precies to-the-point te blijven, het objectief houden, terug te vinden zijnd in het dossier enz....hele klus!!! En dan morgen weer een vroege plus een gesprek over mijn moeder...pfffff!!!!!!
Om kwart voor 8 weet ik wel wat voor dag het is: 12 mei: DAG VAN DE VERPLEGING!! Er worden namelijk vier grote dozen met appelflappen afgeleverd (YAMMIE) en onze teamleider roept steeds: GEFELICITEERD ........MET DE DAG VAN DE VERPLEGING!!!! Een hilarisch begin van de dag dus en dat stemt vrolijk. Lachend geven we onze teamleider de hint om ook eens een uniform aan te trekken, hoort-ie er ook bij!!! De zorg verloopt lekker en er is tijd om rond 2 uur me te melden in de Buitenhof voor een klein symposium. Metta de Loo spreekt over het proces van Lucia de B. Dit in het kader van het belang van een goed team waar eerlijkheid belangrijk moet zijn. Er worden handreikingen gegeven over het vormen van een goed team. Helder zijn, zaken van personen scheiden...allerlei tips komen aan bod. Leuk is het ook het boek te ontvangen dat Metta de Loo geschreven heeft over het proces van Lucia.....wat is daar toch een hoop fout gegaan.
Om 3 uur dus op een holletje van de C naar de A-laag voor de vergadering van de decuituscontactpersonengroep. Dat betekende weer een schakeling van de draden in mijn hersenpan. Maar het lukte goed. Gelukkig had ik thuis een paar dagen klieken opgespaard zodat ik me over eten niet druk hoefde te maken. Half 7 wederom de drie kilometers naar het ziekenhuis gefietst voor de klachtbehandeling. Inmiddels begon het lekker te bonzen in mijn hoofd. De draden hadden geen zin in die schakeling en vonden dat ze maar eens lekker moesten gaan plagen. Maar ik werk niet voor niets in een ziekenhuis: paracetamolletjes in overvloed. Even bij mijn lieve, meelevende collega's gezeten en toen naar de laatste bijeenkomst van deze dag. Die verliep gelukkig goed. Ik kon bij de les blijven, hield de stroom van woorden keurig in toom en kon om kwart over 8 opgelucht nog een laatste appelflap bij mijn teamleden halen.
En om 9 uur zat ik heerlijk thuis.....op de achtergrond de liedjes van het jaarlijkse songfestival, aan dit werkje te werken. Dat brengt de draadjes wel weer op orde!!!! Geen hoofdpijn meer................Pffff, wat een dag!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten