Het is een heerlijke middag wanneer ik naar de afspraak met de dokter van mijn moeder fiets. Deze keer dichterbij, in het verpleeghuis waar hij ook werkt. Ik voel mijn hersenen werken, de zenuwen krijgen de overhand. Meneer Alzheimer klemt zich steeds verder om mijn moeder heen en veroorzaakt problemen. Veel problemen! Zoveel dat weer een gesprek met de arts nodig is. We moeten met ons allen in de aanval om de macht van deze meneer een beetje bij te gaan sturen. Winnen zullen we nooit, maar we gaan proberen de strijd voor ma hanteerbaar te maken.
Het gesprek is schokkend. De woorden "gevaar voor zichzelf" en "gevaar voor anderen" passeren. Voor de verzorging is het bijna niet meer te doen. Aan veel problemen is best wat te doen: een vuile bloes niet uit willen: prima; een keer niet wassen: ook goed; uitslapen: best; met kopjes heen en weer sjouwen: geen punt! Maar dat is het niet: elk woordje, elke beweging; elk besluit moet worden afgewogen. En dan nog is het de vraag of het goed valt. Ook is er het gevaar van de hete kopjes thee; de hete pannen op het electrische fornuis......continu toezicht is nodig. Maar er wonen nog 5 anderen.....ook niet voor niets. Zij hebben ook die aandacht en zorg nodig.
Hoe nu verder?
Er is overleg geweest met de psycholoog en de psychiater. Overplaatsen naar een andere setting? Een-op-een begeleiding? Medicatie?
Wikken en wegen, voors en tegens, welk doel willen we bereiken, wat is het beste, hoe zit het ethisch.....iets moet er gebeuren!
Stap voor stap komen we een stukje verder: ma voelt zich ongelukkig en lijdt geestelijk enorm. Dit laat haar gedrag zien. Conclusie 1 is dat we willen bereiken dat ze minder lijden ervaart. Conclusie 2 is dat we ervoor kiezen dat ze in de Hagert blijft en niet ergens anders heen gaat. Nummer 3 : Met medicatie gaan we haar leven hopelijk aangenamer maken. En daarover gaan we vrijdag praten: groot overleg met m'n broer en de verzorging erbij!
En dan flitsen gedachten door mijn hoofd: medicatie betekent sederen, suf maken. En hoever ga je hierin? En wat als ze de medicijnen ( die nu al gemalen door de appelmoes worden) niet inneemt? En moet ik me dan een moeder voorstellen suffend in een rolstoel? En het gevaar voor vallen? En als ze nog steeds ongelukkig, bozig, geagiteerd blijft? Moet je medicatie gaan spuiten? En dan denk ik aan de dormicum....zo vaak op mijn werk mee te maken gehad. En wat dat betekent weet ik, maar kan dit? Wat is haar lijden? Hoe zou ze hier zelf in staan? Vragen waar antwoorden op zullen gaan komen, antwoorden waarvan je niet zult weten of het de juiste zijn, maar die in de loop van de tijd hun waarde zullen laten zien.
Lieve ma, onherkenbare ma, waar ben je nu in je leven? Ik weet dat je de jaren terugleeft. Je bent inmiddels weer een klein kind, het woord "ma"bestaat niet meer. Je verzamelt, prutst, eet wat voorhanden is, reageert impulsief, brabbelt, kan niets aangeven en je zoekt veiligheid. Doen we er goed aan door medicatie je leven( hopelijk) aangenamer te maken? Wat vind je ervan als dat betekent dat je de hele dag slaapt? We doen je de belofte er goed over na te denken en te handelen zoals je zelf graag zou willen. Die meneer Alzheimer mag dan over je heersen, maar wij proberen het voor jou draagbaar te maken.
Beloofd!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten