MENEER ALZHEIMER EN DE POP

Omdat meneer Alzheimer mijn moeder zo ongelukkig, onrustig en boos maakte, is er korte metten met hem gemaakt. Resultaat is wat telt en daarom hebben we helaas (!) naar medicatie moeten grijpen. Alle andere opties zijn besproken en deze leek het beste. Dat is nu weer een paar weken geleden en meneer Alzheimer houdt zich meer gedeisd. Het allerbelangrijkst is dat ma zich wat prettiger voelt en dat is gelukt! Misschien nog niet op alle momenten, maar de tijd die ik met haar heb doorgebracht in elk geval wel. En ik vind het heeeeeeeeerlijk!!!!
Heerlijk dat ze het fijn vindt dat ik er ben, ze streelt eens een keer over de arm, door m'n gezicht en een zoen mag ook weer. Ook mag ik weer eens de haarspeld goed doen en vindt ze een aai over haar rug prettig.
En dan is daar haar vriendinnetje, haar alles: een schitterend, kitscherige meisjespop! De hele dag vergezelt deze dame haar. Wanneer ma in de stoel een dutje doet, dut de pop mee, oogjes toe. Ze geeft haar poppekind kusjes en streelt de haren. En iedereen moet haar bewonderen.
Af en toe gaat de pop in een heuse, ouderwetse kinderwagen. Daarin liggen nog meer babypoppen in allerlei maten + nog wat knuffeldiertjes. Een handdoek als dekentje zorgt ervoor dat de pop het niet koud krijgt. Ma gaat er ook mee wandelen: slim als ze is......in plaats van een rollator!! ( Want door al die medicatie is een steuntje wel welkom!)
Bij gebrek aan "gewone" gespreksstof is "poppenpraat" aan de orde van de dag. De dame kan niet genoeg bewonderd worden en omdat ma telkens de strikjes van de jurk lostrekt en ik ze elke keer weer strik, blijven we lekker bezig. Ma straalt, ik straal.....meer willen we niet op dit moment. De verwachtingen zijn al behoorlijk bijgesteld, dat heeft de tijd wel geleerd.

Om de broodnodige vitamine D binnen te krijgen lopen we vandaag een ommetje om de boerderij.
Ik zet me schrap voor de weigering van mijn arm, maar zowaar: ze staakt haar arm in de mijne en we lopen gezellig ons blokje. Tot we bij een afgeschreven badkuip komen met een tuinslang en tien centimeter water daarin. Ma staat even stil, kijkt me aan en zegt al brabbelend: zullen we daarin.......? Stomverbaasd reageer ik meteen met: ja, ma....kom...... Ze loopt met me mee: jammer, ma, de badkuip staat achter een hek, we kunnen er niet bij! Ze kijkt me spijtig aan en we lachen allebei. Zo vervolgen we onze weg, zitten nog even op een bankje rond te kijken. Ik neem de tijd eens naar haar kijken te kijken. Wat zou er door haar hoofd heen gaan, wat denkt ze nu, hoe zit dat nu in haar hoofd?
Ik krijg geen antwoord, en wacht tot ze opstaat. Rustig lopen we terug : ik naar mijn fiets en zij naar haar huis en haar pop.

Allebei blij!

TSUNAMI

Als een ware tsunami verspreidt een prachtige middellandse zee-kleur zich door ons aller ziekenhuis, tesamen met een helder-witte kleur als ondergrond. Weg met al die grauw geworden, doorschijnende uniformen die in de jaren 90 vast in de mode waren. Ontroerd neem ik afscheid van mijn 6 pakken waarin ik jaren heb gelopen. Ik zie de kapotte randjes van de zakken: een souvenir van het schrijfgerei, de piepers en allerlei andere rommeltjes die verzameld werden. Ik neem afscheid van nummer C126....het kastje waarin mijn mooie pakken na een grondige wasbeurt opgeborgen werden......wat moeten we trouwens met de sleutel? Mijn naam zal verdwijnen in de grote witte massa en we zullen alle pakken voortaan eerlijk delen.

Het ziet er fris uit: al die medewerkers in een nieuw pak. De jasjes met een mooie taille, leuke accenten en meer zakjes......voor nog meer onderscheid in de rommeltjes!

Vanochtend extra vroeg de brug over gefietst. Ik wilde de tijd hebben om eens te zien hoe het werkt daar bij die KIAKUA! Dit is geen Afrikaanse stad of uitdrukking. Nee, het zijn de vier uitgifte- en twee innamepunten voor al die honderden medewerkers die elke dag een uniform nodig hebben.
Het was er gezellig in de lange rij die er stond; ik ontmoette een paar bekenden en zo gebeurde het dat ik voor mijn werk al de nodige babbeltjes had gemaakt. Een goed begin van de dag!
Vervolgens kreeg ik uitleg over de werkwijze van het verkrijgen van die felbegeerde, mooie pakken. Tevreden stelde ik vast dat mijn badge nodig was. Deze wordt weinig gebruikt en dat ding vindt het vast fijn nu ook eens nuttig te zijn. Het zit vast aan een schattig soort verlengbaar lijntje......iedereen kent wel die verlengbare hondenriemen: nou, dan in het klein. Handige gadget, gekregen van vanwege de nieuwe uniformen. Kan ik vast wennen want in de toekomst heb ik die badge meer nodig voor allerlei in- en uitgangen e.d.
Vol trots staat een medewerkster klaar om mij van informatie te voorzien. Nou, badge voor het apparaat en dan intoetsen wat ik wil: een broek of een jasje. Stuk voor stuk dus! De lamp gaat aan en achter het scherm gaat er gezocht worden naar een broek of jas in mijn maat. "Het kan een tijdje duren dat zoeken, zolang het lampje brandt geduldig wachten".........en dat moet je tegen me zeggen zo vlak voor half 8!!! Eindelijk was daar mijn jas, nu de broek.......helaas is mijn maat niet beschikbaar!!! Niet beschikbaar.......wat moet ik dan aan? "Mevrouw, er komen nog containers aan vandaag." Wat ben ik blij dat ik de "öuwe" uniformen nog in mijn kastje heb liggen. Enigzins teleurgesteld vertrek ik naar de afdeling en hijs ik me in een oude broek: grauw en grijs en dun en (te) kort. Met dat prachtige jasje erboven slaat het nergens op, maar ja. Dan wordt het verschil tenminste goed gezien. Vind het toch jammer!

Bij de nieuwe uniformen horen ook nieuwe regels. De kledingreglementen staan op de site de teamleiders hebben opdracht gekregen goed op deze regels te letten: schoeisel in een passende kleur, shirtjes onder het jasje ook passend, men kan maximaal 4 stuks uniform in bezit hebben ( geprogammeerd in badge), inname via KIAKUA stuk voor stuk en niet tegelijk, GEEN uniformen mee naar huis enz enz. Mijn licht-paarse T- shirtje sloeg dus ook nergens op!! Gelukkig hebben mijn, pas nieuwe, klompen veel kleurtjes, waaronder felblauw. Die passen dus wel.

Na mij ondergedompeld te hebben in deze nieuwe mediterraanse sferen keer ik rond vieren huiswaarts. Eerlijk is eerlijk: een hele verbetering...........................en zuchtend staar ik in de avond naar de kleurtjes van mijn T- shirtjes in de kast: het moet wel passen!!!!!

BEVALT – BEVALLEN

Het voordeel van een zeer gemengd verpleegkundig team is dat er plegen rondlopen van allerlei leeftijden. De verhalen die over tafel gaan zijn dan ook zeer variabel. Op het ene moment hebben we het over de ouders van de oudjes, hun kwalen en andere perikelen, het volgende moment zitten we midden in de bevallingsverhalen van de jonkies. Nou hebben die dus de grote mazzel om een stel oudjes om hen heen te hebben die zeer smeuïg kunnen vertellen over bevallen in vervlogen tijden. En dat gebeurt dan ook. Bij de minste of geringste aanwijzing van zwanger zijn worden de hersencellen aan het werk gezet om maar zo diep mogelijk in de herinneringen te gaan graven. En dan blijft het dus niet bij de romantische roze wolk.....nee, de meest gruwelijke momenten passeren de revue! Het moet tenslotte niet te gemakkelijk lijken!!! Het zuchten en kreunen zal uit de tenen komen!!

Maar als puntje bij paaltje komt zit ik, na het zien van foto's van het zoveelste pasgeboren wereldwonder, thuis in de fotoalbums te gluren naar mijn wereldwonderen. Zelfs na 22 en 24 jaren kan ik de dagen van bevallen nog voor de geest halen. Van de week, in een opruim- en weggooibui, kwam ik echter twee boeken tegen waarin ik van elke controle tijdens de zwangerschappen de gegevens genoteerd had. Daarbij ook nog de verhalen van gevoelens........het was zo weer een uur verder! Leuk om te lezen dat ik op 4 maart 1986 16 weken zwanger ( van de oudste) 51,8 kilo woog en een bloeddruk van 105/60 had. Op 27 mei ging ik in de ziektewet: ruim 27 weken zwanger!!!! ( reden: harde buiken bij inspanning) . Bij de 40 weken woog ik 60,0 kg (giller: weeg ik nu ook!!!) en was mijn bloeddruk nog steeds super. Het verhaal van de bevalling neemt meerdere pagina's in beslag: het duurde en duurde en resulteerde in een vacuüm met de daarbij behorende ellende. Ik lag 5 dagen in het ziekenhuis!! Daar moet je tegenwoordig mee aan komen: dan moet je toch op z'n minst bijna dood zijn geweest, 24 uren is al lang!!! En eenmaal thuis knalde ik nog een paar maal tegen de grond vanwege de opgelopen bloedarmoede. Maar ik had mijn gezonde zoon!!

Bij nummer twee overheersen de verhalen over de suiker. Elke dag spuiten, dieet , uitdijen enz. En het staat hier simpel, maar toch: het jezelf injecteren, elke dag opnieuw; 280 keer..... pff! En ook hier bij ruim 29 weken de ziektewet in: spierpijn en kortademig staat er als reden. Wederom bleef mijn gewicht onder de 60. Gelukkig was de gynaecoloog zo aardig om me niet langer dan 40 weken te laten lopen.
Nu kreeg ik een "kantoorbevalling" op 40 +1: in de vroege ochtend melden om in te leiden en om 10 voor 5 in de middag een tweede zoon! Ook dit verhaal is keurig opgetekend om de herinneringen levend te houden.

Daarnaast hebben we de foto's nog uit de aloude toestelletjes, met die rolletjes die ontwikkeld werden bij een fotograaf of de Kruidvat. En dan maar hopen dat ze gelukt waren!!! Je kon het tenslotte niet overdoen. En dan inplakken . Nee, dan tegenwoordig digitaal: meteen resultaat en de beste plaatjes onmiddelijk op de hyves. Wat een luxe!

Daar zijn ze dan: woorden en foto's over bevallen, herinneringen....
Het blijven mooie belevenissen...........
Maar alle tijd ten spijt: bevallen blijft ook bevallen , toen en nu, en de verhalen over bevallen blijven bevallen.....ze zijn te bijzonder om ze ooit te vergeten!!!!! Vandaar het delen van die verhalen....