Het voordeel van een zeer gemengd verpleegkundig team is dat er plegen rondlopen van allerlei leeftijden. De verhalen die over tafel gaan zijn dan ook zeer variabel. Op het ene moment hebben we het over de ouders van de oudjes, hun kwalen en andere perikelen, het volgende moment zitten we midden in de bevallingsverhalen van de jonkies. Nou hebben die dus de grote mazzel om een stel oudjes om hen heen te hebben die zeer smeuïg kunnen vertellen over bevallen in vervlogen tijden. En dat gebeurt dan ook. Bij de minste of geringste aanwijzing van zwanger zijn worden de hersencellen aan het werk gezet om maar zo diep mogelijk in de herinneringen te gaan graven. En dan blijft het dus niet bij de romantische roze wolk.....nee, de meest gruwelijke momenten passeren de revue! Het moet tenslotte niet te gemakkelijk lijken!!! Het zuchten en kreunen zal uit de tenen komen!!
Maar als puntje bij paaltje komt zit ik, na het zien van foto's van het zoveelste pasgeboren wereldwonder, thuis in de fotoalbums te gluren naar mijn wereldwonderen. Zelfs na 22 en 24 jaren kan ik de dagen van bevallen nog voor de geest halen. Van de week, in een opruim- en weggooibui, kwam ik echter twee boeken tegen waarin ik van elke controle tijdens de zwangerschappen de gegevens genoteerd had. Daarbij ook nog de verhalen van gevoelens........het was zo weer een uur verder! Leuk om te lezen dat ik op 4 maart 1986 16 weken zwanger ( van de oudste) 51,8 kilo woog en een bloeddruk van 105/60 had. Op 27 mei ging ik in de ziektewet: ruim 27 weken zwanger!!!! ( reden: harde buiken bij inspanning) . Bij de 40 weken woog ik 60,0 kg (giller: weeg ik nu ook!!!) en was mijn bloeddruk nog steeds super. Het verhaal van de bevalling neemt meerdere pagina's in beslag: het duurde en duurde en resulteerde in een vacuüm met de daarbij behorende ellende. Ik lag 5 dagen in het ziekenhuis!! Daar moet je tegenwoordig mee aan komen: dan moet je toch op z'n minst bijna dood zijn geweest, 24 uren is al lang!!! En eenmaal thuis knalde ik nog een paar maal tegen de grond vanwege de opgelopen bloedarmoede. Maar ik had mijn gezonde zoon!!
Bij nummer twee overheersen de verhalen over de suiker. Elke dag spuiten, dieet , uitdijen enz. En het staat hier simpel, maar toch: het jezelf injecteren, elke dag opnieuw; 280 keer..... pff! En ook hier bij ruim 29 weken de ziektewet in: spierpijn en kortademig staat er als reden. Wederom bleef mijn gewicht onder de 60. Gelukkig was de gynaecoloog zo aardig om me niet langer dan 40 weken te laten lopen.
Nu kreeg ik een "kantoorbevalling" op 40 +1: in de vroege ochtend melden om in te leiden en om 10 voor 5 in de middag een tweede zoon! Ook dit verhaal is keurig opgetekend om de herinneringen levend te houden.
Daarnaast hebben we de foto's nog uit de aloude toestelletjes, met die rolletjes die ontwikkeld werden bij een fotograaf of de Kruidvat. En dan maar hopen dat ze gelukt waren!!! Je kon het tenslotte niet overdoen. En dan inplakken . Nee, dan tegenwoordig digitaal: meteen resultaat en de beste plaatjes onmiddelijk op de hyves. Wat een luxe!
Daar zijn ze dan: woorden en foto's over bevallen, herinneringen....
Het blijven mooie belevenissen...........
Maar alle tijd ten spijt: bevallen blijft ook bevallen , toen en nu, en de verhalen over bevallen blijven bevallen.....ze zijn te bijzonder om ze ooit te vergeten!!!!! Vandaar het delen van die verhalen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten