SJACHERIJNIGE ZAAK

Post!!!

Naast de standaard reclamefoldertjes vandaag een brief van het bedrijf dat ons van schoon water voorziet. Een brief om te openen....wat nu! Beste meneer, mevrouw. U ontvangt gratis en wel een nieuwe watermeter. Deze zal dan en dan geplaatst worden. Gelieve thuis te zijn en ruimte voor de meneer te maken zodat hij met een paar lichte handgrepen de oude watermeter kan vervangen. ( Goh, deed die het dan niet meer? Nooit klachten gehad)

Fijn, roept manlief, je bent vrij en de meter kan dus komen . Sjacherijnig word ik ervan. Kan ik weer thuisblijven en op een monteur gaan zitten wachten. Bovendien krijg ik dan het gezeur als er weer iets is. Maar goed, het moet, dus moet het maar!!! Tenslotte een brave burger.

We bekijken de werkkast, waar de watermeter zich bevindt, eens. Er moet ruimte gemaakt worden. Heerlijk dat de kast eens aandacht krijgt. Hij is namelijk pas opgeruimd en zo'n schone kast vindt het ook fijn dat hij eens bekeken wordt!! Maar onze blik moet nu verder gaan: kan die goeie man wel bij de meter tussen al die schappen door? We worden steeds somberder. Een paar betrokken schappen leeggemaakt......nou, dat wordt lastig. Als we nu eens een schap doorzagen en open kunnen klappen? Hmm, zit wat in. Maar dat verticale dwarsplankje dan? Tja, dat kan niet weg.

Ik word steeds sjacherijniger en denk maar steeds aan het waarom van die nieuwe watermeter.

Met veel gedoe wordt er een plank doorgezaagd en via een pianoscharnier is deze wegklapbaar gemaakt. Ziet er goed uit naar ons idee en we denken dat het verwisselen nu appeltje-eitje is! We zijn trots op ons nieuwe plankje!!

Zo wordt de avond ervoor de werkkast leeggeruimd en zit ik op de dag der plaatsing om 8.00 uur klaar voor de ontvangst van de monteur. 2 Minuten over 8 wordt er gebeld. Ik verslik me in de thee. De watermeterverwisselaar! Heerlijk vroeg en ik toon de bereikbare werkkast. We hebben ons best gedaan om de meneer het zo gemakkelijk mogelijk te maken.

"Maar, mevrouw, hier kan ik niet bij......ik moet meer ruimte hebben" concludeert meneer. Overbodig kom ik maar eens kijken.....tja, de vorige bewoners hebben die kast ook zo vastgezet; we hebben de plak al wegklapbaar gemaakt; moeten we ook aan de andere kant de schap nog wegklapbaar maken?

De meneer gaat toch mopperend aan de gang en na wat gedoe is het toch gelukt. "Tja, mevrouw, als het overal zo gaat heb ik vanavond geen rug meer over! Wat een gedoe, bij u is het wel heel erg."

Nou, naar mijn idee zal deze heer nog wel veel meer problemen gaan krijgen. Werkkasten onder trappen worden vaak als opslagplaats gebruikt, er zullen op veel plekken schappen zijn. Bovendien hebben wij niet om een nieuwe meter gevraagd. En was de brief niet duidelijk.

Arme man: 32 meters per dag moet hij doen, dag in dag uit!!! Opdracht van de baas..... en wij....wij hebben weer wat te kletsen als buren onderling.... maar goed: het is weer gebeurd en als de deur dichtgaat zet ik alles weer op zijn plek. Mijn sjacherijnige bui is meteen voorbij! Over op de koffie....

zORgen

Sinds een paar maanden (!!) wordt de communicatie op de afdeling via emails verzorgd. En dat betekent dat er nu, naast agenda's en notulen, ook andere interessante zaken op mijn laptopscherm verschijnen.

Zo kwam daar op een dag van mijn teamleider een berichtje over "stage lopen in de OR". Eerst wilde ik het meteeen wegklikken: een OR staat garant voor saaie, taaie stof , bergen papier en suffe vergaderingen.

Maar toch: omdat ik erg bezig ben met ik verder moet in het CWZ als oudere werknemer, ga ik het mailtje  doorspitten.

Ik lees over stageperiode, bezigheden van de OR, intake, begeleiding, doelen, verwachtingen en competentieprofiel. Competentieprofiel?! Nou wordt het interessanter want daarin staat beschreven wat ik zou moeten kunnen ( inbrengen). De hemel zij dankbaar dat ik daar in het Verpleegkundig Beraad al wat mee te maken heb gehad. Een stuk of tien verschillende competenties passeren de revue: bij sommigen denk ik: gaat lukken, doe ik al, kan ik leren; maar er zijn er ook waarbij ik denk: dat kan ik nog lang niet!! Wat moet dat worden? Zou ik dat echt wel kunnen?

Maar goed, meteen denk ik dan: stel je niet aan, doe niet zo onzeker, het is bedoeld als een stage, om te kijken, te ervaren en te leren........

Dan maar eens op het intranet kijken wat er daar over de OR te vinden valt. Klik, klik, nog een paar klikken en dan zijn daar verslagen. Verbaasd kijk ik naar 1 A-viertje, versierd met bloemetjes. Lees het verslag vol simpele taal........als dat zo is!!!!!!

Lees nog maar eens verder: agenda's, jaarverslag, waar zijn ze mee bezig op dit moment en wat zijn de werkzaamheden van de verschillende commissies. Resultaten van het Medewerkerstevredenheidsonderzoek, arbozaken, de minder interessante cijfers. En ook belangrijk: wie zitten er op dit moment in de OR? Namen van al dan niet bekenden passeren, de bijbehorende gezichten bekijk ik eens bij de personeelsuitgang.

Op internet zoek ik eens naar verdere info......massa's afkortingen, wetten enz enz. Maar goed: het is te vinden en van geen enkel mens zal worden verwacht dat ze dit allemaal meteen weten.

Na een paar dagen besluit ik me toch eens aan te melden. Spannend!! Een geprekje met de dames van het Dagelijks Bestuur en ik ga over de streep: het lijkt me leuk, vernieuwend en een keer wat anders: 15 september begin ik met mijn stage bij de OR. Ben reuze benieuwd naar de vergaderdonderdagen!!!

En mijn teamleider zei : "Ik wist het!!! Toen ik de de knop van verzenden indrukte wist ik het: hier gaat iemand op reageren en ik wist meteen wie!"

Tja, de afdeling gaat me een dag per week missen!!! Ik ga zORgen....

BBQ

"Hoe is het bij jullie?" Ik vertel een aantal gebeurtenissen van de afgelopen dagen en vraag aan oudste zoon of we nog iets afspreken voor hij op vakantie gaat.

"Ja,daar bel ik voor. Komen jullie een keer eten? Doe ik de BBQ aan en jongste zoon komt ook."

Dat laten pa en ma zich geen twee keer zeggen. Superleuk om eens uitgenodigd te worden door een van de zonen en samen te eten.

Woensdagavond is het zo ver en net als we in de auto stappen begint het te miezeren. Nou, de plaats van het eten is overdekt dus het moet lukken. Maar over de brug rijdend gaat het stortregenen. Het komt met bakken tegelijk naar beneden. Geen jas aan, geen plu....dan maar blijven schuilen. De ruitenwissers kunnen hun werk niet aan, en op meerdere plekken zijn de plassen zo hoog dat het water hoger dan de auto komt. Wat een ellende!!!

Maar goed, bij zoonlief aangekomen, bellen we: heb je een plu!!!! Nog even wachten en we worden opgehaald .

Zeer relaxed wordt op het overdekte balkon de barbeque aangestoken en bekijken we eens de voorraad vlees die we geacht worden op te eten. Stokbrood en salade ontbreken niet. Zelf paprika staat er. De heren zijn dit uiteindelijk gaan waarderen, maar moeders hoefde dat al die jaren thuis niet op tafel te zetten!!! Lus-ik-niet!

Nou, we hebben een heel genoeglijke avond. Zoonlief kan prima het vlees gaar krijgen, de salade gaat op en het is leuk om eens gezellig te babbelen over vanalles en nog wat. Het gaat goed met de heren! Pa en ma zijn er trots op.

De avond sluiten we af met een lekker ijsje, nazittend op een echte studentenkamer.....tussen de wasrekken, dozen boodschappen en allerlei rommel! Ach, een uurtje flink aanpakken en het is weer netjes, denk ik dan maar. Zoons wisselden nog even vanalles uit op de computer............en pa en ma: die deden de afwas!!!!

Ach ja.....het blijven kinderen en wij blijven ouders, maar de avond was super!! Dank u, heren.