EEN MENGELMOES VAN GEDACHTEN

Zit ik weer......midden in de nacht! De afgelopen week dwarrelt door mijn hoofd. De week van afscheid nemen. Een bijzondere week met veel gebeurtenissen en belevenissen om aan terug te denken. Mijn leven stokte even, de wereld buiten bestond niet. Vandaag begint er een nieuw hoofdstuk en is het de bedoeling om de draad van mijn leven op te pakken. Waar was ik ook al weer mee bezig?

Het lijkt eeuwen geleden dat ik gewerkt heb, me beziggehouden heb met de OR. Sporten? Boodschappen doen? De vuilniszakken buiten zetten? In mijn agenda heb gekeken? Ik weet er niks meer van.....

Dat gaat vanaf nu weer starten.

Het zal een mengelmoes van terugdenken en vooruitdenken worden. Ik laat het maar gebeuren.

Zo zal ik vast tijdens het komende sportuurtje denken aan de bijzondere momenten van de afgelopen week, tijdens het boodschappen doen denken aan de koekjes die ik altijd mee naar ma nam en tijdens het werk handelingen verrichten die ik bij haar ook gedaan heb. Ik zal tijdens de OR-vergaderingen afdwalen, tijdens het fietsen de ritjes naar Leur nog eens herbeleven en thuis bij het afstoffen van de vitrinekast met poppen van ma, aan haar terugdenken met een weemoedig en verdrieterig gevoel..

Maar ik ga ook weer vooruitdenken: geen zorgen meer om haar hebben, een heel goed gevoel hebben omdat ik deze week zo veel moois heb mogen doen, dankbaar zijn dat haar verdere narigheid bespaard is gebleven, dat ik een hoop heb mogen leren de afgelopen dagen, ik anderen ook een hoop heb mogen leren en dat ik veel goede herinneringen aan mijn tijd van kind-zijn heb.

Ik ga die mengelmoes van gedachten rustig over me heen laten komen.........het is helemaal goed zo!

Nu maar eens proberen te slapen, straks gezond weer op......om te beginnen met een uurtje sportschool!

VAARWEL MENEER ALZHEIMER

Ik staar naar een knipperende cursor. Hoe begin ik deze laatste blog over meneer Alzheimer?

Op deze zondagmiddag is mijn moeder overleden.

Uren heb ik naast haar bed gezeten, haar handen strelend. Haar medicatie gegeven, verzorgd, gepraat en gelet op doorligplekjes: dat mocht niet gebeuren. We maakten met elkaar een klein dienstlijstje en mijn nachtje waken was als een nachtje CWZ. Zelfs de boterhammen in mijn groene trommeltje gingen mee!! Gelukkig was een uurtje dutten geoorloofd en ook de koffie hoefde ik niet te zetten.

Het waren wonderlijke dagen.

Zoals daar donderdag het moment was dat meneer Alzheimer vertrok! Ik heb vier dagen mijn eigen moeder weer mogen zien.....het voelde alsof die vreselijke man wist: hier heb ik geen macht meer, laat ik maar gaan! Een geweldig moment wat ik nooit meer zal vergeten........

Het waren dagen van opluchting.

Er kwam een einde aan het zware leven van mijn moeder. Onze zorgen zijn voorbij en ik voel nu al de last van mijn schouders afglijden.........

Het waren verdrietige dagen.

Er zijn wat tranen over mijn wangen gegleden. De vele lieve woorden van alle verzorgenden, de knuffels van familie, het verdriet van haar jongste zusje, de lieve reacties op facebook en hyves, de pijn van los moeten laten, de verwondering van het weerzien met mijn eigen moeder van toen, de laatste blik op haar gezicht, de ontroerende foto van haar hand in de mijne.......

Het waren moeilijke dagen.

Het besluit tot in slaap brengen dat heel wat moeite kostte; de toch aanwezige probleempjes die horen bij de laatste dagen......

Het waren fijne dagen.

Mijn liefste wens werd verhoord. Ik had het al zo vaak verkondigd: als ik nou maar die laatste dagen de gelegenheid krijg voor haar te zorgen, ik neem vrij van mijn werk en ga een week naast haar zitten....en ik heb het vijf dagen mogen doen!!! Wat heb ik het fijn gevonden en wat ben ik er dankbaar voor. Met veel plezier heb ik meneer Alzheimer de deur uit geschopt!

Op deze zondagmiddag is mijn moeder overleden.

Meneer Alzheimer is weg uit ons bestaan. Wat zal dat wennen zijn.

Een laatste blik, een laatste woord......kind-zijn af.

Het is goed zo..........vaarwel, meneer Alzheimer! Vaarwel ma!

Ik staar weer naar de knipperende cursor......

MENEER ALZHEIMER EN HET BESLUIT

 1.53 Geeft de wekker aan. Wakker! Ik kom tot de conclusie dat ik zowaar twee uren geslapen   heb en mijn hoofdpijn van het huilen enigzins gezakt is. ( Dankzij twee paracetamollen en slaaptablet!) Wisselligging rechts, wisselligging links....niks helpt om de slaap weer te vatten. Door mijn hoofd dwarrelen woorden die opgeschreven moeten worden en zuchtend sta ik op, neem een kopje kamillethee en klap de laptop open om een nieuw open-document-tekst te vullen............

En dan denk ik aan de dag van gisteren. De dag van HET BESLUIT. Meneer Alzheimer omarmt ma weer verder. Hij verstikt haar. En dan komt daar het moment waar ik op hoopte, op wachtte en tegelijk voor vreesde.......het gesprek met de arts over de ons nog resterende mogelijkheden om het leven voor haar comfortabel te maken. Zoals deze gesprekken gaan, wordt er begonnen met een schets van de situatie. Andere medicatie, meer medicatie........we besluiten dat dat geen oplossing biedt. Ma blijft het zwaar hebben en over twee weken zitten we dan weer bij elkaar om opnieuw te praten. Extra personeel zodat ze constant toezicht heeft.....ma blijft ongelukkig, risico op vallen blijft, probleem blijft. Overplaatsen naar een ander tehuis? ......probleem blijft en ik zie dat al helemaal niet zitten. Ma blijft waar ze is. Tja, en dan komen de woorden, de woorden waar ik op hoopte, op wachtte en voor vreesde......haar in slaap brengen, haar rust geven voor de laatste dagen van haar leven. Daar zitten we dan met de tranen in de ogen. Het besluit is genomen, lang hoeven we niet te denken. De emoties dringen bij me binnen: verdriet, blij, opluchting, angst , spanning, rust...alles tegelijk. De zakelijke kant wordt besproken...hoe gaan we te werk. Medicatie...hoe, wat, wanneer; verzorging; inlichten van personeel.

In de daaropvolgende uren zijn we bij ma. Meneer Alzheimer sputtert nog tegen het besluit. Wat slapen? Mooi niet.....we lopen nog wat rond, we krijgen een lachje, een knipoog en er is nog wat onrust en gevecht. Ergens in de middag begint de rust te komen ........er is geen weg meer terug.

Het enige waar we nu nog voor gaan is haar slapen, haar laatste zorgen wegnemen en in alle rust bij haar zijn. Ze mag naar pa, haar broers, haar ouders.....wij redden het wel.

En meteen worden de eerste dingen geregeld: werk afbellen, kinderen en enkele familieleden inlichten en een mail naar andere, altijd zo belangstellende mensen, spullen die belangrijk kunnen zijn bij elkaar pakken.....zo gaat dat.

In de avond nog even bij ma kijken en om 22.30 thuis. Dom staar ik naar de tv, wijntje erbij en met twee paracetamollen en een slaaptabletje ga ik maar naar bed.

3.30 Geeft de klok aan. De woorden van deze dag staan in het open document. De thee is op, de accu bijna leeg. Titel bedenken.......opslaan als........nog één open document te gaan......