MENEER ALZHEIMER EN HET BESLUIT

 1.53 Geeft de wekker aan. Wakker! Ik kom tot de conclusie dat ik zowaar twee uren geslapen   heb en mijn hoofdpijn van het huilen enigzins gezakt is. ( Dankzij twee paracetamollen en slaaptablet!) Wisselligging rechts, wisselligging links....niks helpt om de slaap weer te vatten. Door mijn hoofd dwarrelen woorden die opgeschreven moeten worden en zuchtend sta ik op, neem een kopje kamillethee en klap de laptop open om een nieuw open-document-tekst te vullen............

En dan denk ik aan de dag van gisteren. De dag van HET BESLUIT. Meneer Alzheimer omarmt ma weer verder. Hij verstikt haar. En dan komt daar het moment waar ik op hoopte, op wachtte en tegelijk voor vreesde.......het gesprek met de arts over de ons nog resterende mogelijkheden om het leven voor haar comfortabel te maken. Zoals deze gesprekken gaan, wordt er begonnen met een schets van de situatie. Andere medicatie, meer medicatie........we besluiten dat dat geen oplossing biedt. Ma blijft het zwaar hebben en over twee weken zitten we dan weer bij elkaar om opnieuw te praten. Extra personeel zodat ze constant toezicht heeft.....ma blijft ongelukkig, risico op vallen blijft, probleem blijft. Overplaatsen naar een ander tehuis? ......probleem blijft en ik zie dat al helemaal niet zitten. Ma blijft waar ze is. Tja, en dan komen de woorden, de woorden waar ik op hoopte, op wachtte en voor vreesde......haar in slaap brengen, haar rust geven voor de laatste dagen van haar leven. Daar zitten we dan met de tranen in de ogen. Het besluit is genomen, lang hoeven we niet te denken. De emoties dringen bij me binnen: verdriet, blij, opluchting, angst , spanning, rust...alles tegelijk. De zakelijke kant wordt besproken...hoe gaan we te werk. Medicatie...hoe, wat, wanneer; verzorging; inlichten van personeel.

In de daaropvolgende uren zijn we bij ma. Meneer Alzheimer sputtert nog tegen het besluit. Wat slapen? Mooi niet.....we lopen nog wat rond, we krijgen een lachje, een knipoog en er is nog wat onrust en gevecht. Ergens in de middag begint de rust te komen ........er is geen weg meer terug.

Het enige waar we nu nog voor gaan is haar slapen, haar laatste zorgen wegnemen en in alle rust bij haar zijn. Ze mag naar pa, haar broers, haar ouders.....wij redden het wel.

En meteen worden de eerste dingen geregeld: werk afbellen, kinderen en enkele familieleden inlichten en een mail naar andere, altijd zo belangstellende mensen, spullen die belangrijk kunnen zijn bij elkaar pakken.....zo gaat dat.

In de avond nog even bij ma kijken en om 22.30 thuis. Dom staar ik naar de tv, wijntje erbij en met twee paracetamollen en een slaaptabletje ga ik maar naar bed.

3.30 Geeft de klok aan. De woorden van deze dag staan in het open document. De thee is op, de accu bijna leeg. Titel bedenken.......opslaan als........nog één open document te gaan......