Op deze zondagmiddag is mijn moeder overleden.
Uren heb ik naast haar bed gezeten, haar handen strelend. Haar medicatie gegeven, verzorgd, gepraat en gelet op doorligplekjes: dat mocht niet gebeuren. We maakten met elkaar een klein dienstlijstje en mijn nachtje waken was als een nachtje CWZ. Zelfs de boterhammen in mijn groene trommeltje gingen mee!! Gelukkig was een uurtje dutten geoorloofd en ook de koffie hoefde ik niet te zetten.
Het waren wonderlijke dagen.
Zoals daar donderdag het moment was dat meneer Alzheimer vertrok! Ik heb vier dagen mijn eigen moeder weer mogen zien.....het voelde alsof die vreselijke man wist: hier heb ik geen macht meer, laat ik maar gaan! Een geweldig moment wat ik nooit meer zal vergeten........
Het waren dagen van opluchting.
Er kwam een einde aan het zware leven van mijn moeder. Onze zorgen zijn voorbij en ik voel nu al de last van mijn schouders afglijden.........
Het waren verdrietige dagen.
Er zijn wat tranen over mijn wangen gegleden. De vele lieve woorden van alle verzorgenden, de knuffels van familie, het verdriet van haar jongste zusje, de lieve reacties op facebook en hyves, de pijn van los moeten laten, de verwondering van het weerzien met mijn eigen moeder van toen, de laatste blik op haar gezicht, de ontroerende foto van haar hand in de mijne.......
Het waren moeilijke dagen.
Het besluit tot in slaap brengen dat heel wat moeite kostte; de toch aanwezige probleempjes die horen bij de laatste dagen......
Het waren fijne dagen.
Mijn liefste wens werd verhoord. Ik had het al zo vaak verkondigd: als ik nou maar die laatste dagen de gelegenheid krijg voor haar te zorgen, ik neem vrij van mijn werk en ga een week naast haar zitten....en ik heb het vijf dagen mogen doen!!! Wat heb ik het fijn gevonden en wat ben ik er dankbaar voor. Met veel plezier heb ik meneer Alzheimer de deur uit geschopt!
Op deze zondagmiddag is mijn moeder overleden.
Meneer Alzheimer is weg uit ons bestaan. Wat zal dat wennen zijn.
Een laatste blik, een laatste woord......kind-zijn af.
Het is goed zo..........vaarwel, meneer Alzheimer! Vaarwel ma!
Ik staar weer naar de knipperende cursor......
Ewout, via een omweg kom ik op je blog. En voor zover ik je begrijp, zal dit stukje wellicht het laatste zijn, als afsluiting van een lange, moeizame, pijnlijke periode van afscheid nemen. Ook mijn vrouw is in de laatste fase van Alzheimer. Afasie, apraxie, volledig afhankelijk van de profs in het verpleeghuis.
BeantwoordenVerwijderenIk wens je sterkte in het verwerken van je verdriet, en het hervinden van je eigen levensvreugde.
Zie ook www.volg-riet.blogspot.com als je geïnteresseerd bent.