MENEER ALZHEIMER EN MIJN VLUCHT

Gelukkig vinden de heren van de kozijnen het niet erg dat ik een uurtje wegga. Snel op en neer naar mijn moeder om de was weg te brengen. De komende dagen komt er ook niets van dus cross ik met de auto richting Hagert.
Uit de auto stappend bots ik bijna tegen ma aan. Ze heeft de jas aan en is van plan een rondje rond de boerderij te lopen; te zoeken naar haar huis en haar pa en ma. "Zal ik een rondje meelopen?" Ze knikt en we lopen van de auto weg. De zware tas met was wordt bekeken en ze biedt aan een hengsel over te nemen. Zo lopen we, eigenlijk heel knus, samen, ieder een hengsel vast, het rondje boerderij. Het waait behoorlijk en we moeten lachen als een blouse bijna uit de tas waait. "Goed opletten!" Ze vindt het prima om de was na het rondje , op te bergen in haar kast. Haar jas blijft aan: ze is immers op zoek naar haar huis! Wanneer alles in de kast ligt krijg ik een knuffel, een kus rechts , een links en ze houdt me stevig vast. Ik geef haar ook een dikke zoen en geniet van dat moment. "Wat doe je het toch goed"zegt ze en het voelt gemeend. Meteen hierna geeft ze aan weer weg te willen. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Wat is ze toch aan het zoeken, wat een onrust en wat een ongelukkig gevoel voor haar. Zo triest! En : hoe kom ik weer weg! Ze pakt haar poppenboek weer uit de kast om het mij te laten zien. Fijn, gaan we even zitten. Dat had ik gedacht, nee, hoor. Nee, ik ga niet zitten, ik moet weg, is de boodschap.
En ma vertrekt weer naar buiten om haar rondje te gaan lopen. Razendsnel overdenk ik de situatie: ik ga hier gebruik van maken. De verzorgende laat me via de zij-ingang uit. Ma is de hoek om gelopen en zal me niet zien vertrekken. De verzorgende snapt het gelukkig en ik smeer hem snel. Ik start vlug de auto, in de achteruit en zoef weg. Wanneer ik de oprijlaan achter me laat besef ik het pas: mijn eerste vlucht voor mijn moeder. Wat doe ik !!!! Met een brok in de keel rij ik naar huis.

De heren zijn gewoon aan het werk en mij resten mijn gedachten, mijn gevoel en mijn vlucht.

KLUSSEN 1

Vol ontzetting kijk ik naar de bus van de kozijnenman met aanhanger: daar komen ze aan met ALLE kozijnen, ramen, gigaboren, zagen, doeken, vloerzeilen enzovoort!! Of die ergens binnen neergezet kunnen worden

Yverig was ik vanmorgen begonnen met de kamer van puberzoon. Met moederlijke ergernis puinruimen! Wel 100x gezegd om die kamer op te ruimen, want de heren moeten toch het raam kunnen vervangen. Ho, nee hoor want: wij wilden toch die nieuwe kozijnen.......
Aangezien mij gezegd was dat ze op zolder zouden gaan beginnen, dacht ik de hele dag de tijd te hebben voor dat ruimwerk: ik moest toch iets doen!
Nou, dat denken had ik niet moeten doen: de heren hadden bedacht juist op de puberzoonkamer te beginnen!
Maar eerst moest alles naar binnen: dus ik als een gek wanden vrij maken om al dat glas kwijt te kunnnen: beneden, boven, trap op, trap af.... De heren kwamen direct achter me aan. Knap hoe ze de grote ruiten zonder veel problemen boven krijgen.
Meteen doorgegaan met het klein maken van lege dozen met bergen piepschuim van zoonlief: wat een ruimte maak je zo!! Even de ergste zooi weggezogen, kleden over alles wat electronisch is en de heren kunnen beginnen. Yes, het zweet gutst me van het lijf.

Elke verdieping staat dus nu vol glas en na de koffie start het echte werk. De "gettoblaster"gaat aan op jaren 70-muziek en voor je het weet ligt het complete raam eruit.
Mij rest op dit moment een zorgelijke taak: koffie, thee, koekje, soepje, snoepje...en niet te vergeten: foto's maken!

Zo'n klustijd kent vele fijne zaken: je huis is als nieuw, er wordt weer eens geschilderd en je gaat aan het RUIMEN! Ik weet niet hoeveel dozen oud papier we al hebben staan. Ik ben maar eens door die oude lades, dozen, plekken gaan snuffelen en heb veel papier buitgemaakt: wat moet je met alles!!! Loonstrookjes van 30 jaar: hup, weg ermee; de eerste is nostalgie en de rest kan weg. Oud bankpapier....weg ermee, alles is digitaal; oude aquarellen en tekeningen....idem dito! Oud glaswerk...huppekee! Zo ga ik maar door, tot enige ergernis van mijn huisgenoten. Ik schijn toch wel erg veel weg te gooien!! Ik doe mijn best me in te houden en gelukkig voor de anderen blijven er wat dozen achter met van alles en nog wat.
Deze tijd kent ook zijn nadelen: en de grootste is wel dat de bankrekening leeg raakt. Er staat direct een schamele 50 euro op de spaarrekening om de bank niet het idee te geven dat de rekening opgedoekt moet worden. Eng hoor; er moeten geen apparaten kapot gaan.
De enige winkel die bezocht wordt is Appie Happie, verder blijf ik overal weg. Kleren zat, spullen ook, bloemen hebben geen zin...dus....
We doen het gewoon even rustig aan, werken maar eens een dagje extra en zetten eens iets extra's op de spaarrekening.

En terwijl de buuf, buuf en buurman me enig support geven en een potje thee leegdrinken, klussen de heren verder....in een keer is de kamer van puberzoon klaar, staat het raam al op een kier en lijkt het of er niets gebeurd is. Het getik en gerommel komt nu vanaf de achterzijde...ook het raam van de kleine kamer achter is al aan de beurt. Tjonge, het gaat snel...kannie wachten tot mijn huisje weer mijn is! Nog een paar dagen te gaan...............

KRIEBELS!!

Ken-je-dat? Kriebels in de buik? Vlinders, spanning, adrenalineophopingen, zenuwen......en dan ben ik niet eens verliefd!! En toch heb ik last van die kriebels.
Ik kan niet rustig op de bank zitten, loop de hele dag onrustig door het huis, ben aan het plannen, maak lijstjes en prakkezeer me suf of ik al niet vast iets doen kan ? Ik kluif weer aan mijn nagels en loop nog maar eens door het huis.
Het zijn de kriebels voor de grootscheepse plannen die we hebben voor het huis. Volgende week worden er kunststof kozijnen geplaatst; in het hele huis!! Ook een nieuwe voordeur en openslaande deuren in de achterkamer. En wanneer dat gebeurd is moet er overal geschilderd worden: muren, plafonds, deuren: alles wordt eens aangepakt.
De dozen zijn verzameld en inmiddels zijn de boekenkasten leeg. Ook de gordijnen zijn al voor een deel weg waardoor het hol klinkt in huis. Trap op, trap af met dozen, schilderijen, rommel en alle andere dingen.....goed voor die extra kilo's die er in de vakantie bijgekomen zijn!
Ik kijk weemoedig naar de afgebladderde verfresten op de kozijnen: ik zie ze voor het laatst. Ramen zemen: dat doe ik niet meer!
De struiken buiten zijn al gesnoeid want die kerels moeten toch bij die raampartijen kunnen. Over hoe de nieuwe kozijnen naar het dakterras en de eerste verdieping moeten wil ik niet eens nadenken. En die oude rotzooi moet ook weer naar beneden! De zenuwen krijg ik ervan. En dan de dag dat de achterpui eruit gaat en er stukken muur uit moeten!! Daar wil ik niet eens bij zijn; met dank aan Pieter die dan vrij neemt. Ik verschuil me die dag op het werk: effe normaal!
Mijn handen jeuken al om de muren te gaan sauzen, maar ik MOET me bedwingen. Een kastje is al gedaan, ook de regenpijpen. En we hebben veel oude, sommigen met maar 10 cc verf , blikken verf weggegooid. Die moeten naar de chemokar. De verwarmingen zijn afgekoppeld en liggen doorgezaagd te wachten op de gang naar de ijzerboer.
Echt , ik kan op dit moment niets meer doen. Relax, relax...
Dan maar even een blog schrijven om de uren tot maandag te korten....

Wordt vervolgd

meneer Alzheimer is boos

Het komt in een keer in me op: ik ga vanavond naar ma. Hoef ik morgen en overmorgen niet en heb ik lekker twee hele vrije dagen voor mezelf!! Prima plan. Dus na het eten kijk ik in de spiegel: zit alles goed? Ik pak de schone kleren en neem twee oude boeken over antieke poppen mee. Misschien vindt ma dat leuk, het zijn ook haar boeken en zo heeft ze wat te bladeren.
Meteen even tanken onderweg......

Ik ben een beetje te vroeg want dames en heer zitten nog aan de avondboterham. Met een kopje thee ga ik naast ma zitten en er volgt een gesprekje over en weer. Dat loopt goed, denk ik.
Rustig natafelen zit er helaas niet in want ma is tot de conclusie gekomen dat de tafel afgeruimd moet worden. En dan gebeurt dat ook, zelfs het tafelzeil wordt al gepoetst terwijl sommigen nog kleine stukken koek op hun bord hebben liggen. Nee, het moet schoon!! Rustig blijven zitten en niet te veel tegenin gaan; laat haar maar!
De twee boeken worden verheugd bekeken: ja, die zijn van mij. Meteen moeten ze weer in de tas, want ze is bang dat iemand ze afpakt! Niet laten zien aan die anderen....
Van het ruimen wordt ze onrustig. Telkens geeft ze aan dat ze weg wil, naar ergens anders, naar haar moeder, naar haar zoon. "En ze houden me maar hier, ik heb zat gewerkt, al die lui, het is allemaal niks......" De gangbare antwoorden voldoen vandaag niet. Afleiden lukt ook niet. In de hoop dat was opruimen positief werkt gaan we naar haar kamer. En terwijl ik de kast inruim trekt ze de jas aan. "Ik ga weg....." Misschien is een eindje lopen goed en we besluiten maar eens rond de boerderij te lopen. Er waren kleine kuikentjes, misschien vind ik die nog en leiden ze af.
Ik meld dat we weggaan en ik wacht tot ma , met haar chip in de schoen, de deur open doet. Ik neem haar stevig bij de arm en ze laat dat toe. Fijn, dat geeft hoop! Onderweg blijft ze maar foeteren over weg willen en die lui. En ik blijf maar babbelen, afleiden, dat ik wel eens zal kijken of er iets anders is, maar dat ze aan het verbouwen zijn enz enz. Op een moment vertrouwt ze me iets toe: "kijk eens naar dit beestje......" Verbaasd vraag ik wat ze bedoelt. "Ja, in mijn zak.....nee, niet de jaszak....maar die andere." En uit haar broekzak haalt ze een klein piep-beestje dat ze laatst gekocht/gekregen heeft op de rommelmarkt. "Ja, dit hou ik bij me, want anders pakken ze het af." Ik bevestig dat ze het inderdaad bij zich moet houden. Stop het maar goed weg!!

We zijn weer terug van ons rondje en ma doet de deur weer open. Fijn, wanneer de verzorgende dan even op ma let , kan ik naar huis. Maar helaas is de verzorgende even naar het andere huisje om hulp te bieden en kan ik dus niet weg zonder dat ma voor mij de deur opendoet. En dat gaat niet lukken want dan wil ze mee.
Ik zucht maar eens.....dit gaat fout vanavond!!! Ma, inmiddels van de wc, wil weer naar buiten: dus lopen we weer een rondje boerderij. Vasthouden mag ik niet en ze blijft maar boos. Mijn afleidingsmaneuvres werken niet meer en ze wordt steeds bozer en geagiteerder.
O,jee, Elise, dat wordt alle zeilen bijzetten, pleegknop aan en gevoel uit. Terug bij de voordeur is de verzorgende weer op haar plek en die heeft de seresta al in de hand. Ik probeer nog maar eens het poppenboek. Ma klemt het vast in haar handen en zal het niet meer los laten. Ze blijft boos en trilt van woede. Soms lijkt het of ze met het boek een mep wil verkopen. Ik wil eigenlijk naar huis en pak de was en tas. Ma ziet dat en loopt mee. "Kun je mij niet meenemen? Ik wil weg...." De verzorgende loopt mee en probeert haar af te leiden. Ik vlieg de auto in, maar voor ik weg kan rijden staat ze al weer aan de autodeur. Zo lukt het niet en ik ga nog maar eens een keer met haar de boerderij rond. De verzorgende loopt terug en zal seresta klaarleggen.

Het rondje is nog heftiger: ze blijft maar boos en houdt het boek trillend vast. Giftig is ze.
Ik zeg niet meer zoveel, maar denk van alles. Triest hoe dit zo moet. Ma, die zich altijd zo onder controle had, zo verstandig was en zo nuchter kon reageren. En nu compleet de controle kwijt is!
Ik aai de "boerderij-hond" die ons inmiddels vergezelt. Ma zegt een lief woordje en meteen hoop ik dat dat de afleiding kan zijn. Nee, hoor......de voordeur ziend begint ze weer. Ik begin het zat te worden en ben blij dat ze naar binnen wil. De verzorgende stelt koffie voor en we proberen dat of ma een seresta wil. Eerst niet, maar na een paar minuten wil ze van mij wel het tabletje aannemen. Voor de blaasontsteking. ( Ik moet toch wat!!) Ze neemt het in en ik zit rustig bij haar. In mijn hoofd beraam ik een plan om weg te komen. Via de voordeur lukt niet want dan loopt ma mee. Als ze naar de wc gaat? Ik stel dat voor, maar ze hoeft niet. Ik wacht maar weer: ma wil toch over een paar minuten lopen: lang zitten kan ze niet. Opeens bedenk ik: via de binnendeur en dan via de openbare ruimte naar buiten! Dat moet lukken. Ik geef aan dat ik naar de wc ga en de verzorgende reageert op mijn knipoog en blikken: via de binnendeur!! Okee, en dat plannetje lukt.
Ik zeg ma dat ik naar de wc ga en loop de kamer uit. De verzorgende gaat mee en we wisselen nog wat woorden. Dat gaat goed!! Ik word de openbare ruimte ingelaten en weet: die deur!

SHIT!!!! Op slot! Mijn hemel wat nu: alle deuren die er zitten zijn op slot. Ik kan er helemaal niet uit en er is geen telefoon. Mijn brein werkt op volle toeren. Eerst maar eens aan het koord op de wc trekken. Misschien gaat er ergens een bel en dan komen ze wel kijken. Helaas...niet dus.
Ik ga maar eens rustig voor het raampje staan. Zo kijk ik in de gang van de woning van ma.

Na een paar minuten verschijnt de verzorgende en ziet mij staan: ze komt meteen op me af: ik kan er niet uit; alles zit op slot!!! We lachen en ze maakt snel de deuren voor me open. Als laatste zegt ze tegen me: met je moeder gaat het wel weer. Ze vroeg waar je gebleven was. Ach, wat jammer, was haar reactie toen er geantwoord werd dat ik naar huis was. En vervolgens ging ze weer verder met de normale dingen!!!

En ik, ik rende naar de auto, sjeesde weg en kon toen weer rustig ademhalen. Dat was effe heftig!!!!!